Marianne Zwagerman over machtige auto’s

Voor de nieuwe Tyrezone interviewde ik Marianne Zwagerman. Veel leesplezier!

Zeer succesvol en zeer ongelukkig. Dat was Marianne Zwagerman (42),  oprichtster van Autotelegraaf, de Zondagskrant en Powned, een paar jaar geleden. Als een van de directeuren van TMG (Telegraaf Media Groep) had ze alles wat een Material Girl zich maar wensen kon: auto’s, paarden, woonboerderij en een kwart miljoen euro per jaar. Ondertussen had ze geen sociaal leven, zag eruit als een dikke, grijze muis en werd ziek. En ontslagen. En verlaten door haar man. Om vervolgens als een soort feniks uit de as te herrijzen. Als ‘vernieuwde Marianne’ geeft ze ongezouten tips aan vrouwen met ambitie: ‘Met een grote auto straal je macht uit.’
Door Viola Robbemondt ©House of TXT

In haar nieuwe functie als algemeen directeur bij communicatiebureau Bennink Bicker Caarten in het chique Oud Zuid serveert Marianne Zwagerman – een paar jaar geleden nog een van de grote bazen van TMG en oprichtster van onder andere Powned – nu eigenhandig koffie. Om vrouwen op humoristische manier een carrièrezetje te geven, verwerkte ze haar ervaringen aan de top van de mediawereld in het boek ‘Een webshop is geen carrière, ontsnap uit het mutsenparadijs’. Ze kreeg er veel reacties op, en bepaald niet altijd positieve. Glimlachend vertelt ze: ” Toen ik de titel koos, wist ik natuurlijk wel dat het iets los zou maken. Vooral in het begin kreeg ik te horen dat ik arrogant ben en dat ik mezelf boven andere vrouwen plaats. Ik denk dat vrouwen die uit volle overtuiging  ‘gewone baantjes’ hebben, zich helemaal niet afgezeken voelen. Alleen vrouwen die ontevreden zijn over wat ze bereikt hebben, worden boos. Eigenlijk op zichzelf, want ze weten best dat ze er meer uit hadden kunnen halen. Het probleem is dat veel vrouwen geen keuzes durven te maken, want ze willen iedereen tevreden houden: hun man, hun kinderen, hun vriendinnen. Met als gevolg dat ze op alle vlakken onderpresteren. Het is dan makkelijker om boos op mij te worden dan zelf iets te veranderen. Ik vertel slechts vanuit mijn eigen ervaringen, en wellicht is dat confronterend. Maar langzamerhand hoor ik ook positieve geluiden. Ik krijg bijvoorbeeld mails van vrouwen die nu eindelijk om promotie hebben durven vragen.”

De toon in haar boek is tamelijk zwart-wit en laat weinig ruimte voor nuance. Marianne knikt instemmend: “Dat is ook wie ik ben. En het is ook de reden waarom ik het bij TMG altijd vreselijk naar mijn zin had. Dat bedrijf paste mij als een jas. De site ‘Geen Stijl’ vond ik bijvoorbeeld sinds de dag dat ik het ontdekte – lang voordat ik het voor de Telegraaf overnam – geweldig. Eindelijk ruimte om de dingen die je denkt ook te mogen roepen. Het was voor mij zelfs een motivatie om Powned op te richten. Altijd dat politiek correcte gedoe, er moest een tegengeluid komen. Ik zit ook in een Mediaforum op Radio 1 en er komen vaak klachten binnen bij de NRCV over ‘die blonde schreeuwlelijk’. Als ik het dan terug luister denk ik in eerste instantie: ‘Ik was lekker op dreef’. Pas als ik het dan nog een paar keer terugluister denk ik: ‘Oké, hier zou iemand aanstoot aan kunnen nemen’. Ik mis gewoon het gen om genuanceerd te zijn. In mijn boek heb ik sommige punten natuurlijk wel zwaarder aangezet en dat komt dan wijsneuzerig over. Bijvoorbeeld als ik zeg: je moet nooit huilen op je werk. Dat heb ik heus ook wel eens gedaan, al blijf ik bij de stelling dat het eigenlijk niet handig is. Ook dat stoere gedoe over hoe ik mijn Land Rover van-de-zaak regelde; er zijn zes jaar overheen gegaan voordat ik ‘m had hoor… Maargoed, er moest natuurlijk wel een aanzet tot aspiratie in dat boek zitten.”

Hoewel de mediavrouw pleit voor meer zakenvrouwen aan de top, maakte het succes Marianne niet gelukkig. Toen ze na twintig jaar hard werken waarvan negen jaar bij TMG ziek werd, volgde ontslag. Met een lichte frons tussen haar helderblauwe ogen denkt ze terug: “In 2006 moest ik op zakenreis naar Londen en omdat ik ging vliegen met een verwaarloosde voorhoofdsholte- en oorontsteking heb ik nu een sensorische integratiestoornis die maakt dat ik vaak misselijk en duizelig ben. Je kunt het vergelijken met zeeziek zijn. Ik stond vaak te tollen op mijn benen en naast mijn plek aan de vergadertafel stond altijd een prullenbak, voor het geval dat ik moest overgeven. Toen ik voor de zoveelste keer op het parkeerterrein onderuit was gegaan, heeft een collega uiteindelijk tegen me gezegd: ‘Marianne, dit is gekkenwerk’. En me naar huis gestuurd.  Als je twintig jaar niet goed voor je lijf hebt gezorgd en veel stress hebt gehad, wordt zoiets chronisch. Door die ziekte was ik ook mijn baan kwijt. Gelukkig had ik een goede exit-regeling in mijn contract. In het begin bleef ik zoeken naar een arts die zou zeggen: ‘Oh, deze twee draadjes zitten los, even aan elkaar solderen en dan is het voor elkaar’. Die zoektocht is nu over en ziedaar: ik heb meteen minder last van mijn ziekte.”

Hoewel Marianne erg blij is met haar huidige werk, had ze ooit heel andere plannen. Ze zat zelfs op de IVA (automotive opleiding in Driebergen, red.). Marianne: “Ik heb drie broers en mijn vader had een bedrijf in vrachtwagens en hijskranen, dus in mijn jeugd was ik altijd omgeven door techniek. We gingen in de polder auto- en motorcrossen. Als meisje van dertien kreeg ik al een jaarabonnement op Autovisie voor Sinterklaas. Toen ik voor de tweede keer werd uitgeloot voor de School voor Journalistiek, had ik de IVA als alternatief, mede omdat ik verkoop leuk vond. Ik heb er een leuke tijd gehad en kon leuk meepraten over auto’s en techniek. Eigenlijk wilde ik iets in de autosportwereld gaan doen, want ik was altijd al wedstrijden aan het organiseren, sponsors aan het zoeken en vergunningen aan het regelen. Mijn droombaan was: manager van een F1 team worden. Autotelegraaf opzetten was natuurlijk een superleuk alternatief.”
De autoliefde zit nog steeds diep, Marianne rijdt een prachtige witte Range Rover Sport en heeft een sterke voorkeur voor groot en stijlvol. Glunderend vertelt ze: “Ik ben erg gelukkig met deze auto, al zijn de kosten shocking: alleen al aan wegenbelasting, diesel en parkeergeld betaal ik meer dan aan woonlasten. Diep in mijn hart zou ik het liefst weer een Discovery 2 rijden, dat vond ik het allermooiste model maar die is nu overjarig. Aan de huidige Discovery kan ik niet wennen, de Evoque is te klein voor mijn ego, dus werd het deze kanjer. In de buurt waar ik woon rijden veel vrouwen in Range Rovers, het is – zeg maar – de Twingo van het Gooi. Bovendien heb ik een terreinauto met serieuze trekkracht nodig omdat ik er regelmatig een tweepaards-trailer achter hang. Door die sensorische stoornis is het ook handig als ik hoog zit en boven het verkeer uit kan kijken. Goed overzicht geeft rust en op deze manier kan ik me ook een prinsesje voelen. Als ik hem hier in de straat zie staan dan denk ik altijd: ‘Oh, wat ben je mooi.”

In haar boek raadt Marianne vrouwen met ambitie aan om vooral grote auto’s te rijden, omdat je dan leiderschap uitstraalt. Ze legt uit: “Als vrouw word je sowieso al niet gezien als de baas van de tent en sta je continue met 2-0 achter. Door in een kleinere auto te gaan rijden dan je personeel, maak je het jezelf alleen maar lastiger. Een grote auto is een makkelijk middel om in een klap duidelijk te maken dat er met mij niet te spotten valt. Dus waarom niet?”
Uiterlijk onderging Marianne een behoorlijke metamorfose, van grijze muis naar vamp. “Dat is een heel geleidelijk proces geweest dat begon met de wens om me gezonder en gelukkiger te voelen,” legt ze uit. “Toen mijn man na twintig jaar bij me wegging, besefte ik dat ik het aan mezelf te wijten had. In twintig jaar huwelijk zijn we nooit verder gekomen dan drie dagen Terschelling. Ik had geen tijd voor hem, was alleen maar aan het werk, had geen vriendinnen, geen sociaal leven. Ik kwam erachter dat ik ongelukkig was omdat ik veel dingen die ik eigenlijk graag wilde doen, niet deed. Ik ben opgegroeid in een gezin met vier mannen, dus als ik eens make-up op deed of een jurkje aan, dan was dat gek. Op mijn veertigste had ik nog nooit een jurkje aan gehad, terwijl ik dat wel graag wilde. Ik zat gevangen in een leven dat ik niet wilde hebben en was een persoon die ik niet wilde zijn. Daar ben ik uitgebroken. Dat begon met sporten, flink afvallen en mijn bril afzetten. Toen was ik  voor mijn gevoel al een heel ander mens. Nadat ik vanwege mijn ziekte zes maanden in een revalidatiecentrum had gezeten, ben ik in mijn eentje op zeilvakantie gegaan in Griekenland en dat was een enorme overwinning. Ik voelde me helemaal op mijn gemak met mezelf. Durfde na twintig jaar weer in bikini. Deze bevrijding maakte het verschil, tot mijn eigen verbijstering zag je de innerlijke verandering ook terug aan de buitenkant. Ik ontdekte dat je een leuker leven krijgt als je bloeddorst met een scheutje doddigheid combineert: bloeddoddig dus! Mondhoeken omhoog en schaamteloos en onverschrokken leven. Dat is mijn advies aan vrouwen die leuk, succesvol, provocerend, bloeddorstig en aantrekkelijk willen zijn.”
Marianne moet zich nu zelfs vaak opnieuw voorstellen. “Dat is heel raar,”zegt ze. “Vorig jaar was ik op de begrafenis van mijn oma en toen herkende een tante me zelfs niet. En laatst was ik bij de Telegraaf en een collega waar ik jarenlang tegenover heb gezeten, viel het kwartje zelfs na uitleg niet. Maar het ingewikkeldste is nog dat het in mijn hoofd niet synchroon loopt. Als iemand me nafluit, denk ik dat mijn jurk in mijn onderbroek zit. Als iemand me een compliment geeft, reageer ik wel eens agressief omdat ik denk: ‘Neem je moeder in de maling’. Laatst had ik een fotoshoot en terwijl ik in een paillettenjurkje liggend op een bed poseerde, voelde ik me net zo’n aangespoelde walvis. Later mocht ik even meekijken op de laptop van de fotograaf en ik was verbijsterd: ‘Wow, ben ik dat?’ Of de lovers nu bij bosjes voor mijn deur liggen?”Marianne lacht als een boer met kiespijn. “Nee. Soms denk ik dat het woord ambitie uit de mond van een vrouw voor mannen klinkt alsof  je een SOA hebt. Vorig jaar had ik een leuke windsurfer opgeduikeld en toen hij me op een keer kwam ophalen – ik woonde toen nog in de boerderij die ik na mijn scheiding al wel te koop had gezet – zei hij: ‘Ik heb jou niets te bieden’. Dan zeg ik op mijn beurt: ‘Voor het geld heb ik je inderdaad niet nodig. Maar wel voor alles wat niet te koop is.”

Hier nog wat brandende autovragen aan… Marianne Zwagerman:

Als je Minster van Verkeer was, wat zou je per direct invoeren?
“Ze mogen me bellen voor alle posten, maar niet voor die. Het is een Excuus-Truus-  baan, altijd de sluitpost van het kabinet. Ik wil het alleen doen in combinatie met de portefeuille van Economische Zaken. ”
Hoe blijf je rustig als je op een ongelegen moment in een onverklaarbare file terecht komt?
“Eerst even bellen dat ik later kom en daarna naar Bruce Springsteen’s Thunderroad luisteren.”
Voor welke autobouwer heb je het meest respect en waarom?
“Voor Saab, omdat het een merk was met eigen ‘regels’. Ik heb gehuild toen het werd ingelijfd door GM en was blij toen Victor Muller het overnam. Jammer dat hij het niet is gelukt.”
Met wie zou jij wel eens een lange rit willen maken, waarheen en waarin?
“Komend voorjaar ga ik samen met mijn vriendin Annabel Bruce Springsteen achterna reizen tijdens zijn Europese tournee. Dus Barcelona, Parijs enzovoort. We noemen het onze ‘Brusade’.”
Wat is je favoriete stuurmansweg?
“Die ene bocht op de A27 bij Hilversum. Die ziet er heel flauw uit maar wordt opeens heel spannend. Ik pakte hem dagelijks toen ik van de IVA naar huis reed en met een Passat stationcar lukte het me om er een wieltje in op te tillen.”
Wetende dat het woord ‘auto’ ook zelf betekent, welke auto illustreert jou het beste?
“De Discovery. Robuust en stevig. Er komt echt wat aan.”
Wat is de slimste troef die je inzet bij het kopen van een auto?
“Ik heb veel over mijn Range Rover getwitterd en vroeg vervolgens aan de dealer: ‘En is de korting al opgelopen?’ Wat er op het prijskaartje staat, interesseert me niets. Ik onderhandel altijd.”
Mijn meest vreselijke automoment was toen….
“Ik onderweg was naar de strandtent Woodstock met vriendin Marieke in haar Toyota Aygo. Die auto vind ik vreselijk en toen zette ze ook nog Marco Borsato op. Ga ik van hyperventileren.”
Wat vind je de beste uitvinding op autogebied van de afgelopen twee decennia?
“Stoelverwarming.”
En welke uitvinding moet nu prioriteit krijgen?
“Gratis parkeerplaatsen voor auto’s met een G-label. Omdat hun bestuurders zo goed zijn voor de  economie.”