Gastcolumn: Brigitte Audier

In Autovisie verscheen in ieder nummer – met mijn medewerking – een vrouwencolumn onder de naam Haarscherp. Heb je ‘m gemist? Hier de bijdrage van Brigitte Audier (31). Zij werkt op de marketing/communicatieafdeling van Bosch Security Projects. Daarnaast is zij redacteur bij het Subaru Magazine en zeer enthousiast Subaru Impreza rijdster.

“Ergens halverwege 2007 raakte ik besmet met het Subaru-virus. Ik viel in als navigator tijdens een rally/tourtocht met Impreza’s en het hoosde de hele dag van de regen. We moesten door enorme modderpoelen baggeren en ik raakte steeds meer onder de indruk van hoe goed die vierwielaangedreven auto dat aankan. Ik werd gewoon op slag verliefd op het merk én op het model dat ooit zes keer wereldkampioen werd. Nog diezelfde dag besloot ik om zelf zo’n levende legende te kopen.

Op een middag kwam ik, tot grote verbazing van het thuisfront, dan ook aanzetten met een donkerpaarse GTT, met 260 PK. Bij het horen van die krachtige roffel dacht iedereen in eerste instantie dat er een oude scheepsdiesel voor de deur stond. Tja, zij waren mijn Volvo 440 1.8 motor gewend…
Uiteindelijk kocht ik niet deze paarse, maar een zwarte Impreza GT Turbo uit ’98 met zwarte velgen en alcantara bekleding. Hij was destijds al voorzien van een ScoobySport einddemper en ik heb er ook een ScoobySport downpipe onder laten zetten. En een aangepast motorblok met – voor de liefhebbers – onder andere STI drijfstangen, ACL sportlagers en een paar zwarte 3”inch 4-punts gordels. Die laatste hebben mij behoed voor ergere verwondingen,  want Subbie, zoals ik de auto gedoopt had, is inmiddels total loss. Na bezoek aan vrienden in België werd ik buiten mijn schuld om aangereden. Die knal van metaal op metaal en het akelige geluid van rondslingerend glas vergeet ik nooit meer. In de ambulance kon ik alleen nog maar huilen. Van schrik? Ja. Van pijn? Uiteraard, ik had een whiplash. Maar eigenlijk huilde ik nog het meest van puur verdriet om het ‘overlijden’ van mijn geliefde auto.

Gelukkig hebben we zijn hart, de 2.0 liter turbo boxermotor kunnen transplanteren in een andere Impreza-body zodat ‘Subbie’ toch nog een beetje voorleeft. Aldus rijd ik nu in een champagnekleurige GT Turbo uit ’99 met ruim 275 pk. Zelf sleutel ik niet aan het motorblok, maar ik stond in de twee maanden waarin hij door Subaru tuner Vreedijk Engineering’s Wouter werd opgebouwd wel iedere week op de stoep. Wouter werd wel enigszins ongeduldig van al mijn vragen, ik moest me er vooral niet mee bemoeien want er zou heus wel een geweldige auto ontstaan. Dus heb ik mezelf – hoe stigmatiserend – maar zoet gehouden met het interieur en de inrichting. De bekleding aangepakt en de metersetjes erin geschroefd.

Het resultaat is super. Deze Impreza is meer geschikt voor wat ruiger werk, want hij heeft enorm stugge schokdempers. Dat heeft ook nadelen: op hobbelige weggetjes moet er bij  mij een sportbeha aan te pas komen. Maar ermee op het circuit rijden gaat helemaal fijn. Laatst deed ik dat tijdens het Japanse Autosportfestival op het TT in Assen, als enige vrouw reed ik mee in de Time Attack. Heerlijk om de grenzen van mijn auto te leren kennen en te weten dat die auto nog zoveel meer kan dan ik eruit haal. TT Assen is eigenlijk een motorcircuit met enorm veel bochten, super om ideale lijnen te oefenen. En op het lange eind langs de tribunes haalde ik ruim 200 km/h. De adrenaline die dan door je heen schiet is verslavend. En kicken om vervolgens in iedere ronde een seconde van de tijd af te rijden. Kleine domper: iedere keer als ik uitstapte, mijn helm afzette en mensen zagen dat ik achter het stuur had gezeten, kreeg ik als commentaar: ‘Die auto is zeker van je vriend?’ Nee dus. Wel heel vrouwelijk is dat ik de auto, Subbie II, iedere keer na een rit bedank met een aai over zijn motorkap. Of doen mannen dat stiekem ook?