“De Rock & Roll moet terug in de F1”

Een paar maanden geleden interviewde ik de belangrijkste man achter de Bavaria City Race, Herman Vaanholt voor Autokompas. Hier het gesprek, veel leesplezier.

Eén van de grootste evenementen van Nederland – Bavaria City Racing – heeft slechts anderhalf vast personeelslid. Het racespektakel dat Rotterdam eind augustus voor de zevende keer op z’n grondvesten deed trillen, heeft zijn bestaansrecht vooral te danken aan de inzet van het oprichtersduo Robert Heilbron en Herman Vaanholt. De laatste kan smakelijk vertellen over alle inspanningen: ‘Het regelen van de F1 teams is het lastigst, ik ga dit zeker geen twintig jaar meer doen…’

Door Viola Robbemondt ©House of TXT

Waar komt jouw liefde voor rook en rubber vandaan?
“Ik denk dat het aangeboren is. Mijn vader is vijfentwintig jaar automonteur geweest, was vooral heel goed in het opvoeren van motoren voor races en crosses. Hij wordt er nog steeds wel voor gevraagd, al is hij nu gepensioneerd. Ik ben zelf niet van het sleutelen, maar ik heb wel een voorliefde voor leuke, grappige autootjes. Mijn eerste auto was een Eend en ik heb lang een Fiat X1 9 – zo’n sportautootje met een targadak – gereden.”

<

Je hebt een zakenachtergrond, hebt Nijenrode en de Erasmus Universiteit gedaan. Hoe ging het daarna verder?
“Eerst heb ik drie jaar bij Mobile Oil gewerkt en in 1988 richtte ik samen met Vincent van Zon het bedrijf Project support op dat we acht, negen jaar runden. Je zou het nu een callcenter noemen, het woord bestond toen nog niet.”

Ben je door de verkoop ervan rijk geworden?
“Alles is relatief, maar, ik was wel financieel onafhankelijk. Ik ben toen eerst eens veel op vakantie gegaan, heb mijn ouders getrakteerd en ben een tijdlang gaan backpacken. Ik had op dat moment geen relatie of baan in Nederland. Bovendien vind ik het – nog steeds – heel intrigerend om er zonder plan op uit te trekken. Backpacken is ook een confrontatie met jezelf, het is niet altijd gezellig. Ik heb toen wel een paar dingen geleerd. Namelijk: dat ik mezelf goed kan vermaken. En: dat ik geen alcoholist wordt. (lacht). Ik heb dat laatste wel geprobeerd met goedkope rum op een eilandje in de Filippijnen. Maar echte alcoholisten drinken hun kater weg met meer alcohol en dat deed ik niet. Verslavingsgevoeligheid zit gelukkig niet in mijn genen.”

Je hebt ook al een keer of acht Parijs – Dakar gedaan, waarvan twee keer met een truck. Daar nog iets geleerd?
“Dat ik een betere navigator ben dan coureur. Vorig jaar zijn we derde geworden bij de trucks en dat was voor mij het hoogst haalbare. Ik ben er nu ook mee gestopt. De uitdaging was eraf en ik vond de trucks toch minder leuk dan meedoen met een auto.”

Je hebt Bavaria City Racing nu ook al voor de 7de keer georganiseerd. Is daar de uitdaging al vanaf?
“Zeker. Ik doe het in ieder geval nog een jaar, maar in Rotterdam staat het vast op de agenda tot 2016. De waardering voor het evenement is een 8,2 en dat is natuurlijk super. Er worden natuurlijk ook wel wat negatieve dingen geroepen. Dat het slecht is voor milieu bijvoorbeeld, wat totale bullshit is. In feite organiseren we een soort autoloze zondag in Rotterdam, want alleen die honderd auto’s van ons mogen de binnenstad in. Terwijl er normaal iets van 10.000 in gaan. Dus feitelijk is het qua milieubelasting een van de schoonste zondagen van het jaar. En er wordt gezegd dat het veel overlast veroorzaakt. Dat klopt. Als je in de binnenstad woont, kun je inderdaad niet je normale weg naar huis nemen. Maar dit soort klachten zijn in aantal en omvang minimaal bij wat het evenement oplevert voor de honderdduizenden bezoekers.”

Maar… heb jij er nou al genoeg van?
“Ja, ach… Ik kan mijn werk indelen zoals ik wil. Het is een heel klein bedrijfje met anderhalve man in vaste dienst en Robert en ik die er een beetje omheen fladderen. Als het nodig is besteed ik er veel tijd aan en zo niet, niet. Het enige waar ik aan vast zit is dat wij het boegbeeld en aanspreekpunt zijn voor dit evenement. Daardoor voel ik toch druk om het goed te doen. Dat is maar goed ook anders ga ik er misschien de kantjes vanaf lopen. Het is wel zo dat de nadelen soms niet opwegen tegen de voordelen. Het idee bijvoorbeeld dat ik nu al weet dat ik in augustus 2012 in Rotterdam zal zijn, irriteert me. Ik wil eigenlijk helemaal niet zo ver vooruit denken. Dus: ik ga dit geen twintig jaar doen…”

Waar zit de lol voor jou?
“In het begin was het puur de uitdaging om te laten zien dat wij het kunnen en dat het kan in Rotterdam. Dat was ook de kick toen we het in 2008 bedacht en mede georganiseerd hebben in Moskou. Daarnaast levert het interessante ontmoetingen op met bijzondere mensen. Van Formule 1 coureurs, via burgemeesters tot de Minister President. Ik heb met de meest uiteenlopende figuren te maken en dat vind ik leuk.”

Hoe ging het de eerste keer?
“Het eerste half jaar hebben we alleen maar gepraat met allerlei instanties over de vraag ‘Kan het wel, kan het niet?’ Een heet hangijzer was natuurlijk het parcours. In een grote stad zijn er een stuk of twintig diensten die allemaal autonoom opereren, dus politie, brandweer, opruimploeg bestuursdienst, dienst sport & recreatie, allerlei hulpdiensten… En iedereen mag zich ermee bemoeien en z’n zegje doen. Dat kost enorm veel tijd. En dan gaat het niet alleen over veiligheid, maar ook over allerlei praktische zaken; het weghalen en plaatsen van vangrails, het weghalen van hobbels in de weg. Het openbaar vervoer moet andere diensten gaan rijden en waarlangs dan? Je kan het zo gek niet bedenken of het komt langs. Veel later dan verwacht kregen we toch nog een ‘Go’.”

Klinkt als een enorm gedoe.
“Dat was het zeker. Dan zit je met twintig man te vergaderen en iedereen keek naar ons, terwijl wij het ook niet wisten. Daarbij hadden we ook nog eens te maken met de eisen die de deelnemende F1 teams stellen, ook niet mild. En alles kost geld natuurlijk. Het lijkt een beetje op een enorme puzzel met heel veel stukjes. Ik vond het wel intrigerend om ermee bezig te zijn. En ook om te merken dat je hulp krijgt, bijvoorbeeld van Bernie Ecclestone (de grote, kleine man achter de commerciële opmars van de Formule 1, red.) bij het regelen van de F1 teams. Ik heb destijds maar gewoon de stoute schoenen aangetrokken en hem gemaild met de vraag of hij iets voor ons kon doen. Hij bleek heel toegankelijk en nodigde ons uit om langs te komen om het erover te hebben. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen, al is het alleen maar om te zien of hij echt 1.20m is. (lacht). Hij wilde wel helpen, mits het hem weinig tijd zou kosten. Hij heeft me zodoende voorgesteld aan Frank Williams en andere eigenaren van F1 teams. En erbij gezegd: als ze niet snel genoeg reageren, kom je maar terug bij mij. Nou, dat was helemaal niet nodig.”

In augustus was de 7de editie, wat loopt er nu anders dan bij de eerste?
“Het is nu veel meer werk. Er is een draaiboek van een paar honderd pagina’s en daar moet het evenement aan voldoen. De eerste keer was het meer een wild idee. Robert was geïnspireerd geraakt door een stunt in Londen waarbij ze met Formule 1 auto’s door Regent Street scheurden. Dit was georganiseerd omdat het circuit van Silverstone met sluiten werd bedreigd, men wilde dat onder de aandacht brengen. Ikzelf was destijds al met de gemeente in gesprek over iets anders; ik wilde de start van de Dakar Rally een keer naar Rotterdam halen. Ik had er toen al een keer aan meegedaan en het leek me wel gemakkelijk, vanuit huis starten (lacht). Dus ik had de contacten al met de juiste personen. We wilden uiteraard wel dat het een echt evenement zou worden, geen Hit & Run zoals in Londen, dus hebben we een middagvullend programma bedacht met F1 als highlight. Dat idee sloeg snel aan, mede omdat Rotterdam het jaar daarna onder het motto ‘Rotterdam Durft’ sporthoofdstad zou worden. Daar paste ons evenement natuurlijk prima in. ”

Wat is het meest lastige om te regelen?
“De Formule 1 teams. Het is een complex verhaal dat aan elkaar hangt van belangen. Het regelen voor Moskou was uiteraard een stuk gemakkelijker, daar zit veel meer sponsoringgeld en er is een grote markt. Voor Rotterdam zal het altijd lastig blijven. Maar ik ben er best trots op dat we nu op het netvlies van de FIA en veel F1 teams staan. Wat mij wel verbaasd is dat niet veel meer bedrijven uit de auto-industrie meeliften op dit succes. We hebben weinig partners terwijl we een enorm breed platform van autoliefhebbers en veel media aandacht bieden. Wij staan in ieder geval open voor partners om het nog leuker te maken.”

Jullie hadden dit jaar behalve de F1 teams van Ferrari en Mercedes ook dat van Renault gecontracteerd. Wat ging daar mis?
“Bij Renault wilde men opeens meer geld. We waren natuurlijk in de luxe positie dat we al twee zeer waardige teams hadden, dus toen hebben we gezegd: ‘Jullie zijn van harte welkom, maar wel onder de voorwaarden die in het contract staan’. Waarop zij zeiden: ‘Dan slaan we een jaartje over’. Ik vermoed dat ze bij Renault een nieuwe ‘sheriff’ hadden die zijn stempel wilde drukken. Achter het precieze hoe & waarom kom je toch niet.”

Vind je het wel eens frustrerend, dat het bij dat soort teams allemaal over geld gaat en niet over de lol van de sport?
“Soms wel. Maar ik begrijp ook wel dat de hele wereld aan ze zit te trekken. Er zijn allerlei steden die dit willen en die mensen moeten ook keuzes maken. En zo’n Fernando Alonso verdient een miljoen euro per race, die komt echt niet voor honderdduizend eurootjes naar Rotterdam. Ik bedoel, die man wil ook wel eens vakantie. Dus ja, ik heb wel begrip. Wij moeten er gewoon voor zorgen dat ze heel positief terug kijken zodat ze volgend jaar weer willen komen. We hebben een paar goede ambassadeurs die het evenement promoten. De oude teambaas Eddie Jordan bijvoorbeeld die nu journalist/ commentator is en bovendien in een bandje speelt. Dat laten we ieder jaar optreden zodat de Rock & Roll ook weer een beetje terug komt in de Formule 1.”

De Rock & Roll?
“Ja, het is teveel blingbling geworden Vroeger was het zo dat een coureur een minuutje voordat hij moest racen met een kater kwam aan lopen en instapte terwijl hij nog aan een sigaret liep te trekken. Nu is het allemaal zo gelikt, doorontwikkeld en streng… Op de dag zelf kan er helemaal niets, alles is afgebakend en op de minuut. Wij vinden dat het anders moet, leuk, spontaan. Bavaria City Racing is tenslotte geen wedstrijd, dus het kan ook allemaal best wat losser.”

Het valt op dat er altijd veel politici ‘optreden’ tijdens Bavaria City Racing. Is dat een noodzakelijk kwaad?
“Nee hoor! We hebben Jan Peter Balkenende bijvoorbeeld altijd uitgenodigd omdat hij echt iets met auto’s en de autosport heeft. En het levert grappige taferelen op. In 2006 regende het bijvoorbeeld heel hard en Jan Peter Balkenende zat met mij en de toenmalige burgemeester van Rotterdam, Ivo Opstelten in een oude Bentley. Het goot! Op de Coolsingel riep Balkenende: ‘Harder, harder’ en ik ‘Zachter, zachter’ want ik dacht: ‘Straks vliegen we uit de bocht en dan heb ik het gedaan’. Opstelten zat achter het stuur en riep: ‘Ik heb hier nog wel een kamertje waar we even kunnen schuilen?!’ Het was hilarisch. Die plaatjes zijn ook de hele wereld over gegaan, tot CNN aan toe. Dat vind ik grappig. Het is jammer dat Rutte niet zoveel met auto’s heeft.”

De politiek werkt ook tegen, men wil dat de kosten van politie-inzet tijdens evenementen wordt doorbelast aan de organisaties…
“Gelukkig vind onze huidige burgemeester dat absoluut niet kunnen. Die vind dat openbare orde en veiligheid een overheidstaak is. Wij sluiten ons daar natuurlijk van harte bij aan, anders kost het ons zoveel geld dat we het niet meer kunnen organiseren. We verdienen er al niets aan, het eerste jaar hadden we een half miljoen verlies, nu draaien we ongeveer quitte. We hebben wel een afspraak met de gemeente dat als we verlies draaien we een klein bedrag bij hen mogen declareren. Gelukkig is het nog maar een voorstel. Door de contacten met politici ligt er nu wel een uitnodiging van Opstelten om te komen meedenken over dat wetsvoorstel. Dat is fijn, want dan zit ik in ieder geval dicht bij het vuur.”