Hoe reageer jij op verkeerstress?

In het nieuwe magazine PARK vernemen we dat DWDD presentator Matthijs van Nieuwkerk last heeft van hyperventilatie en uit angst niet meer op de snelweg rijdt. Het is ook niet gek, gezien het huidige verkeer. De manier waarop je op verkeersstress reageert is veelzeggend.

Ben je een mondige chauffeur die zijn voet vooral op het gaspedaal drukt en die zich heeft gespecialiseerd in handgebaren en verwensingen tijdens het voorbijrijden? Of word je – net als Matthijs – angstig, ga je juist (veel te) langzaam rijden en laat je iedereen te pas en te onpas voor? Nog een grote groep: passief agressieve chauffeurs die bumperkleven. Mensen die geen richting aangeven zijn net zo irritant als mensen die hun richtingaanwijzer sinds 1975 niet meer hebben uitgezet. Zoals George Carlin (Amerikaanse stand-up comedian) al zei: “Iedereen die langzamer dan jij rijdt is een idoot en iedereen die harder rijdt een maniak.”

Je kunt veel over jezelf leren als je kijkt naar je manier waarop je op andere weggebruikers reageert. Als we verkeersgewijs onder druk staan en ons overweldigd voelen zijn er drie manieren waarop we kunnen reageren. Hoe reageer jij?

1. Je geeft extra gas en raakt geirriteerd of wordt boos. Je probeert meer  en wordt fanatiek met bijvoorbeeld inhalen. Voor jou kunnen mensen beter aan de kant gaan, want als iemand je op zo’n moment uitdaagt, kun je behoorlijk agressief worden.

2. Je remt voordurend en raakt teruggetrokken en depressief. Autorijden vergt veel energie van je en je kunt niet meer assertief reageren. Aldus ben je passief en laat iedereen voorgaan, ook al heb je zelf voorrang.

3. Je geeft gas en houdt tegelijkertijd je voet op de rem. En wisselt emotioneel snel tussen extreme activiteit en een soort bevroren toestand waarin je het allemaal niet meer weet. Je voelt je erg onrustig en hebt continue het idee dat je geen controle over je auto en het verkeer hebt.

Al deze manieren van reageren – ze komen overeen met vecht, vlucht en bevries-verdedigingsscenario’s die spelen in het lijf – hebben een ding gemeen: controle! We willen het gevoel hebben dat we de boel beheersen, of dat nu is door extreem actief te worden, of door onzichtbaar te worden. En we gebruiken die controle zelfs om te vermijden om die nare gevoelens te voelen. Waardoor je natuurlijk zeer irrationele reacties krijgt op momenten dat je het niet verwacht. De stoom moet tenslotte ergens ontsnappen.

Weten tot welk soort stress-reactie je geneigd bent, is al het halve werk. Vervolgens is het zaak om aardig voor jezelf te zijn. Want hoe vriendelijker en begripvoller je voor jezelf bent, hoe aardiger je uiteindelijk voor je medeweggebruikers zult zijn. Weten dat je zelf ook fouten maakt en jezelf vergeven, zorgt ervoor dat je anderen hun fouten ook gemakkelijker vergeeft. En je voortaan niet je hand opsteekt om die middelvinger te laten zien, maar voor een ‘sorry’ of ‘ga maar voor’ zwaai.