Alfa Romeo 4C: sportwagen voor echte mensen

Hij is te klein, kijkt spinnig uit zijn ogen en is alles behalve comfortabel. Maar hij is ook precies dát waaraan de autowereld – tegenwoordig gedomineerd door Duitse gründliche merken en hun ‘volmaakte’ modellen – behoefte heeft. Hart en Ziel. Een lofzang op Alfa Romeo’s nieuwste sportwagen, de 4C.

©House of TXT

Op de Salon van Geneve 2013 ging het doek eraf. En maakten vele, vele harten een vreugdesprongetje. Met de 4C is het sexy merk Alfa Romeo eindelijk terug in het segment van kleine, betaalbare sportwagens. Compromisloos, sportief design is terug, want vanuit welke hoek je deze nieuwe Italiaan ook bekijkt, hij is het equivalent van smullen. Het design van het prototype won al drie awards – AutoBild Design Award (2011, Duitsland) Design Award for Concept Cars & Prototypes (2012, Italië) en Most Exciting Car of 2013 – ‘What Car? (2013, Engeland). En de straatversie ziet er ‘live’ zelfs veel lager en gemener uit dan de eerste zoete plaatjes suggereerden. Van driekwart achter word je blik gestreeld door het typisch Italiaanse samenspel van wulpse welvingen en strakke designelementen. En van opzij lijkt de slechts vier meter lange auto het woord ‘snel’ te brullen. Met dit alles maakt het model een diepe buiging naar de meest prachtige exoot die Alfa Romeo tussen 1967 en 1969 bouwde, de 33 Stradale. Hiervan zagen slechts achttien exemplaren het levenslicht en die gaan tegenwoordig, als ze al onder de hamer komen, weg voor minimaal een miljoen euro.

Bij Alfa Romeo moet geld verdiend worden, en dat probeerde men in de afgelopen jaren te bewerkstelligen met volumemodellen als de MiTo en de Giulietta. Supersporter 8C Competizione en de daarvan afgeleide Spyder werden gebouwd als exclusieve imagobouwers en bleven met prijzen van respectievelijk rond de 220.000 en 310.000 euro voor de meeste Alfa fans onbereikbaar. De roep om een betaalbaar toekomstig icoon werd steeds nadrukkelijker en Turijn gaf respons. De 4C werd geboren en moet zelfs een geheel nieuwe designstrategie inluiden. Die strategie lijkt ‘lean & mean’ te heten, want aan het atletische lichaam van de 4C zit geen gram teveel. Minnaars van comfort krijgen subiet het nakijken, want omwille van gewichtsreductie werd het audiosysteem, de elektrisch verstelbare en verwarmbare buitenspiegels en de airco achterwege gelaten. Je kunt dit alles er wel gratis bij krijgen, maar dat maakt de achterwielaandrijver nog steeds geen auto voor wattige types. Al bij de extreem lage instap over de brede dorpel vallen gebrekkige ruggen door de mand; de auto ademt de puriteinse sfeer die we kennen van de echte raceauto’s. De deuren zijn voorzien van simpele leertjes waarmee je de deur met een donker ‘doef’geluid dichttrekt. Je zit direct naast de naakte koolstofvezel chassis, de vloerbedekking is duurzaam in plaats van luxe en bij wijze van opbergvakken zijn er kleine, portemonnee-achtige houders waarin je slechts wat losse TicTacs kwijt kunt. Zelfs de cabines van Lambo’s en Ferrari’s zijn ruim in vergelijking met die van deze Spartaanse supersporter. Designchef Alessandro Maccolini meet ruim 1.83 meter en zegt dat hij erin past. Of hij er gemákkelijk in zit laat hij wijselijk achterwege. In de 4C kan alleen de bestuurder zijn semi-racekuipje naar voren en achteren schuiven en de rugleuning verzetten. Lange bijrijders zitten rechtop, met geknikte nek en de knieën tegen het dashboard. Je past in een Alfa 4C of je past er niet in. Dat maakt dat de auto, net als bijvoorbeeld de Lotus Exige, veelal niet gebruikt zal worden voor dagelijks woon-werk verkeer, in tegenstelling tot ‘gerieflijke’ sportauto’s – concurrenten als de Porsche Cayman S of de Audi TT RS.

Zoek in de 4C vooral niet naar oplichtende startknoppen of gestileerde zwarte blokjes die je in uitsparingen moet steken. De motor ontwaakt na het indrukken van het rempedaal en het simpelweg omdraaien van de contactsleutel waarna hij meteen in de eerste versnelling staat. Je mist in eerste instantie de pook, want de 4C is voorzien van een zestraps dubbelkoppeling versnellingsbak. Daarmee schakelt de auto zelf, zonder enige trekkrachtonderbreking. Zelf schakelen kan ook, als je voor standje manueel kiest en het doet met de flippers achter het stuur waarbij de grote digitale teller voor je neus exact laten zien wat er gebeurd. Als buitenstaander word je bij een wegrijdende 4C getrakteerd op een concert van diepe roffels – de eerste edities zijn standaard voorzien van sportuitlaten. In het interieur klinkt zijn ‘stem’ nog rauwer. Om hem te laten bewijzen dat hij geen blufpoker speelt, zet je de 4C in standje Launch Control en laat je hem in 4.5 seconden naar de 100 km per uur sprinten. De auto weegt slechts 895 kilogram waardoor iedere van de 240 pk’s die de compacte 1.7 viercilinder turbomotor voortbrengt slechts 3,85 kilo moet voortbewegen. De felle Italiaan draaide onlangs een van de snelste rondjes – 8,04 minuten – op de Nordschleife van de Nürburgring. Daarmee deed hij het net zo snel als de Audi’s R8 V8 (!) versie. Debet aan die snelheid zijn de lichte, ultramoderne materialen zoals koolstofvezel, aluminium en vezelversterkte kunststof. Lichtheid penetreert alles wat de 4C doet en dat betekende ook bye-bye aan stuurbekrachtiging. Hij doet het mechanisch en je moet aardige biceps hebben om de auto door snelle, scherpe bochten te manoeuvreren. Uiteraard maakt het de auto ook levendiger, want je handen ontvangen heel direct informatie van het wegdek waardoor de sportieve beleving met hart en ziel doorkomt.

Kritiek is er uiteraard ook op de 4C. De spinnig kijkende koplampen, vermogensverlies in het allerhoogste toerenbereik, het zoekerig rijgedrag in de neus (gewichtsverdeling 40% voor en 60% achter) en teveel herrie in het interieur ondermijnen, volgens critici, de echte supercar-look & feel. Toch valt er veel te zeggen voor een sportauto die nu eens niet door oma’s gereden kan worden. En die, net als echte mensen, ook echte karaktertrekken heeft waarmee je leert leven. Perfectie is saai, het zijn juist de imperfecties die ware liefde mogelijk maken. Het enige minpuntje dat liefhebbers kunnen bedenken is dat de Alfa Romeo 4C in de Maserati-fabrieken in Modena gebouwd wordt. Die hebben beperkte capaciteit waardoor er op jaarbasis slechts 3.500 exemplaren op de markt komen. Waarvan slechts 1000 voor de Europese markt. En slechts 16 voor de Nederlandse. En ook die voor volgend jaar zijn al uitverkocht…

De Alfa Romeo 4C is er vanaf €59.650 inclusief belastingen