Villa D’Este – een impressie

Afgelopen mei werd weer het Concours Villa D’Este aan het Italiaanse Comomeer gehouden. Daar zou ik – in combi met vakantie – nou ook graag eens een kijkje nemen, al was het alleen maar voor het sfeertje en de locatie. Ton Roks ging erheen en maakte ook zelf de foto’s. Hier zijn bijdrage, veel lees- en kijkplezier.

(De tuin van Villa d’Este, zonder twijfel een van de mooiste plekjes in Italië.)

Fikse contrasten op Villa d’Este dit jaar. Enerzijds was er de schitterende Aston Martin V12 gemaakt door Zagato, anderzijds was er de treurige verkoop van de failliete boedel van Bertone. De klassieke ontwerpstudio’s hebben het moeilijker dan ooit, dat is duidelijk, en ze worden niet of nauwelijks meer gevraagd als het gaat om het creëren van unieke auto’s. Maar sommige roemruchte namen zijn kennelijk nog wel interessant genoeg om op een speciale editie van de een of andere auto te plakken.

(De failliete boedel van Bertone.)

(Drie designers in discussie, van links naar rechts Laurens van den Acker, Adrian van Hooydonk, Donato Coco en de gesprekleider.)

Het verscheiden van Bertone kwam nog even ter sprake tijdens de forumdiscussie die op de zondagochtend na het concours werd gehouden tussen de ontwerpers Donato Coco (Lotus), Laurens van den Acker (Renault) en Adrian van Hooydonk (BMW). De laatste zei dat de snelheid waarmee modellen elkaar opvolgen en waarmee dus ook ontworpen moet worden, het heel moeilijk maken voor de ontwerphuizen om relevant te blijven. “Als wij een model op de markt hebben gebracht, weten we al min of meer welke richting we daarna op zullen gaan. Als we een conceptcar maken, kijken we heel ver vooruit, zelfs al voorbij de volgende generatie. De designhuizen kunnen zo ver niet vooruit kijken, want ze weten niet waarmee we voor de toekomst bezig zijn. Dat maakt het heel moeilijk voor hen iets te produceren waar we wat aan hebben”, aldus de (Nederlandse) ontwerpchef.

(De Alfa 33 Stradale – bovenste foto – trok veel meer aandacht dan die DB4 GT Zagato.)

Maar hoe komt het dan dat die nieuwe Zagato zo spectaculair mooi is? Omdat Aston Martin en Zagato nauw hebben samengewerkt om die auto tot stand te laten komen. Baas Ulrich Bez is zeker en vast van plan er een paar van te laten bouwen – en te verkopen, wat op Villa d’Este zeker gelukt moet zijn, want al vroeg in de ochtend was er een Arabier bij die vrijwel de gehele dag niet bij het rode beest was weg te slaan. De auto, die ook een racecarrière op zijn agenda heeft staan, is bedoeld als een hommage aan de beroemde, 50 jaar bestaande, DB4 GT Zagato, die voor Aston Martin zo’n beetje is wat de 250 GTO voor Ferrari is. Er was uiteraard een DB4 GT Zagato op het concours aanwezig, maar de Britse super atleet stond helaas geparkeerd naast een Alfa 33, volgens velen niet alleen een der mooiste Alfa’s maar ook een der allermooiste auto’s ooit gemaakt. De mensen stonden in drommen rondom de 33 en slechts weinigen keurden de buurman een blik waardig. Jurylid Lorenzo Ramaciotti (designchef Fiat en Maserati) was degene die de schoonheid van de Alfa 33 het mooist karakteriseerde: ‘Simply brutiful’. Daar valt niet zo veel aan toe te voegen.

(Motorfietsen waren er dit jaar voor het eerst. Met deze zijspan machine werd in 1955 280 km/h gehaald op de snelweg tussen München en Ingolstad.)

Even voor een goed begrip. Villa d’Este is een hotel aan het meer van Como, en op zaterdag wordt daar alleen voor genodigden een concours d’elegance in de tuinen gehouden. Veel mooie auto’s en VIP’s dus, welke laatste van hun hotels aangevoerd worden met snelle boten, en zo maximaal van de schitterende uitzichten onderweg kunnen genieten.
Op zondag staan alle auto’s in de tuin van de iets verderop gelegen Villa Erba en kan iedereen er naar komen kijken. Om het extra leuk te maken waren er daar ook een expositie van oude motorfietsen, een tentoonstelling van klassieke BMW’s en een veiling van RM Auctions, waarvan de oude ‘voorraad’ van Bertone een belangrijk deel vormde. Daar waren gave auto’s bij, maar heel veel kun je er niet mee, conceptcars zijn nu eenmaal niet gemaakt om veel en/of hard mee te rijden, als ze überhaupt al kunnen rijden. En de onderdelenvoorziening is … moeilijk.

(Ford GT40, een van de pronkstukken is de klasse Post War Racing Icons).

Heel aardig was dat er een DAF op het concours stond, de Siluro, met een speciale carrosserie van Michelotti. De broers Paul en Huub van Doorne waren er maar wat trots op met deze auto op het prestigieuze concours te staan. De familie Van Doorne schonk in het verleden – toen alles nog goed was met DAF – weleens speciale auto’s aan het koningshuis en ook deze Siluro was daarvoor bedoeld. Maar hare Majesteit sloeg de sierlijk gelijnde en aparte (maar mooie?) DAF vriendelijk af omdat de jongeheer Van Vollenhoven er niet in paste. De auto is uiteindelijk terechtgekomen bij de zoon van Michelotti die hem jaren in zijn tuin heeft laten staan, waar hij uiteindelijk gevonden is door collegajournalist Wim Oude Weernink. Dankzij hem kwam de DAF terug in handen van de Van Doorne’s die hem hebben laten restaureren. De aanwezigheid van de unieke DAF, de beide Van Doornes en de drie bekendste Nederlandse auto-ontwerpers (Adrian van Hooydonk, Laurens van den Acker en Harm Lagaaij) leverde in elk geval een mooi fotomoment op.

(Nederlandse beroemdheden, van links naar rechts Harm Lagaaij, Adrian van Hooydonk, de DAF Siluro, Paul van Doorne, Laurens van den Acker en Huub van Doorne.)

Nog veel meer bekenden waren er natuurlijk onder de bezoekers. Zo was er een opvallende ‘redhead’ die Christina Hendricks bleek te zijn, de goed gevulde hoofdrolspeelster uit Mad Men (maat 42). Ik spotte zelfs Lamborghini’s oudtestrijder Valentino Balboni, net op het moment dat hij zijn zakcameraatje tevoorschijn toverde en met Christina op de foto ging. Ik had mijn camera precies op tijd uit de holster om een plaatje mee te kunnen schieten, maar de autoscherpstelling liet me in de steek. Helaas….

(Christina Hendricks)

Ik had met BMW afgesproken dat ik met een 2000 tii van Como naar München kon rijden voor een mooi verhaal, maar de auto was onverwacht nodig voor de rally Hamburg – Berlijn waardoor dat feest niet doorging. Maar ter compensatie kon ik een 1500 van 1963 meenemen, wat ook een auto met een verhaal is: dankzij deze 1500 bestaat BMW nog, want het bedrijf was er na WWII slecht aan toe en had dringend een succes nodig. Ik ben binnendoor langs St.-Moritz naar München gereden, een zeer aan te raden route. Zie voor het verhaal binnenkort (een van) de Nederlandse bladen. Snel was de 1500 niet, met slechts 85 pk, maar de ingrediënten voor de latere sportiviteit van BMW trof je er al wel in aan. Hij heeft zeker effect op me gehad, want laatst heb ik op het web urenlang naar mooie 2002 tii’s en Turbo’s zitten zoeken. Wie weet….

(Op weg naar München met deBMW 1500.)

(De te veilen auto’s van RM.)

Voor RM Auctions was de veiling tijdens Villa d’Este (de eerste) een succes. Er werd voor 23 miljoen euro aan auto’s afgehamerd, in goed en wel twee uur. Er waren er 32 te koop, waaronder een Bugatti 57 SC Atalante, waarvan de verkoopprijs op 4,2 miljoen euro geschat was door RM. Niemand hapte echter en de auto bleef onverkocht.
De hoofdprijs ging naar een prachtige Ferrari 375 MM Berlinetta van 1955 die 3,3 miljoen opbracht. Hij werd op korte afstand gevolgd door een Talbot Lageo T150-C SS met een teardrop carrosserie. De hamer viel voor hem bij 3,1 miljoen euro.

(In een schuur gevonden en een beetje opgepoetst: een Ferrari 375 MM.)

De interesse in de bouwsels van Bertone was wisselend, sommige gingen voor relatief lage bedragen weg, andere voor zeer hoge zoals de Lamborghini Marzal (1,5 miljoen euro). De spectaculaire, wigvormige Lancia Stratos HF Zero kwam maar tot 7,6 ton.
Nog wat meer prijzen: 2,5 miljoen voor een 1959 Ferrari 250 GT LWB California Spyder, 2,8 miljoen voor een prachtige 1957 Ferrari 500 TRC Spider en zes ton voor een Alfa Romeo TZ1, een van mijn persoonlijke favorieten. Een leuke opsteker voor BMW: een perfecte 507 van 1957 ging voor zeven ton de deur uit, waarschijnlijk een van de hoogste prijzen ooit voor een BMW betaald.

(Alfa 8c 2300 met een ongewoon maar heel mooi kleurenschema.)

Op zondagochtend was er in Villa Erba een ‘discussie’ tussen drie designers over het belang van de historie voor het hedendaagse design. Voor de aardigheid wat (gegroepeerde) quotes van de heren.

Donato Coco (Lotus): “Met de auto hebben we een evenbeeld van onszelf gecreëerd. Ik vraag me af of we daarvan weg moeten bewegen, want de auto is juist zo fascinerend doordat hij ons evenbeeld is. Hij heeft een mond, ogen en een neus”.
Laurens van den Acker (Renault): “Ik zie nog meer parallellen. Hij heeft zelfs ingewanden en hij moet werken totdat hij erbij neervalt, net zoals wij.”

“Er is een enorme wil tot veranderen bij Renault. De opdracht die ik van Carlos Ghosn tijdens mijn sollicitatiegesprek heb gekregen, was kort en simpel: maak design weer tot een positieve eigenschap van Renault. Elke langdurige relatie begint met verliefd worden. Ik moet ervoor zorgen dat mensen weer verliefd worden op Renault. De auto’s van de Italianen zijn warmbloedig, die van de Duitsers koud. Ik ga daar tussenin zitten.”

Adrian van Hooydonk (BMW): “Auto’s zijn altijd symbolen van vooruitgang geweest, dat zijn we kwijt geraakt, ze staan nu voor vervuiling en een hele reeks van problemen. Wij moeten ervoor zorgen dat auto’s weer voor vernieuwing en innovatie staan. Dat doen ze nu niet: we moeten 22 airbags in een auto proppen, dat is waanzin, alsof je je hele leven met een parachute rondloopt, voor die ene keer dat je zou kunnen vallen. We moeten snel naar de auto die niet meer kan crashen, dan kunnen we 300 kilo aan crash structures achterwege laten en dan kunnen we weer echt gaan vormgeven.”

Hier nog wat oogsnoep:

(Abarth 1300 OT, ook een plaatje)

(Mooie billen – die rode.)

(Cockpit van een unieke Maserati Birdcage met een V8 midscheeps achter.)

(Fiat Otto Vu met (helaas) verchroomde spaakwielen. Gewoon zilver spuiten, zo hoort het.)

(Abarth 205 Monza uit 1950. Hij heeft een 1.1. liter viercilinder aan boord die door Carlo Abarth naar 83 pk werd opgekieteld. )

(De mooiste gestroomlijnde Jaguar E-type was deze Lindner, die echteral vroeg in een race verongelukte. Met de wrakstukken is hij herbouwd.)

(Miura en 275 GTB/4)

(Blik op de V8 van de 33 Stradale. De eigenaar heeft net dekseltjes tevoorschijn gehaald om de acht kelken te dichten. Er zou eens iets in kunnen vallen…)