Teveel (auto)keuze maakt ongelukkig

Teveel (auto)keuze maakt ongelukkig

Iedere keer als ik een Peugeot RCZ zie rijden, baal ik. ‘Hoe dat zo? Dat is toch een leuke auto?’ hoor ik je nu denken. Het zit zo: twee jaar geleden vatte ik het plan op om mijn Alfa Romeo GT – die inmiddels de middelbare leeftijd had bereikt –  in te ruilen. Hoewel ik nog steeds verliefd was op zijn onnavolgbare Bertone-lijnen, zouden er op korte termijn wat euro’s tegenaan moeten: banden, remschoenen & schijven, wellicht wat revisiewerk aan de koppeling. Daarbij bestond zijn kloppend hart uit een 1.9 JTD motor. Heel erg fijn om mee te rijden, maar eigenlijk maakte ik niet meer genoeg kilometers om de kosten voor het dieselen eruit te halen.

Inruilen dus, en ik had twee kandidaten op het oog: de Peugeot RCZ en de Honda CR-Z. Allebei leuke, sportief ogende coupés, allebei nichemodellen en ik had ze beide naar volle tevredenheid getest.  De Honda had de soft-hybride aandrijving als pre, iets waarvoor ik als redelijk groendenkend mens toch wel gevoelig blijk te zijn. De Peugeot kreeg extra hartjes voor zijn weelderig gevormde lijf. Je begrijpt: dilemma.

Nachtenlang lag ik te woelen in bed. Tussen het werk door struinde ik het internet af naar testverslagen die me meer helderheid zouden geven. Uiteindelijk ging ik langs bij de dealerbedrijven om te onderhandelen over de inruil van mijn Italiaan. Het was uiteindelijk de schamele inhoud van mijn portemonnee die de doorslag gaf, want bij Honda gaf men veel meer terug voor de GT. Ik blij, want mijn keuze was gemaakt.

Nu denk ik: ‘Had ik maar een paar maanden doorgespaard’. Niet dat de Honda niet bevalt, integendeel. Maar is het niet menselijk om altijd juist datgene te willen wat je niet koos? Is het gras bij de buren niet altijd groener? Binnen advertenties en tv-commercials is alles op het maken van keuzes gericht. ‘Kies ons product, dan wordt je gelukkig’ is kort-door-de bocht de boodschap. ‘De keuze hebben’ wordt door ons westerlingen gezien als een teken van vrijheid. Het geeft een rijk gevoel en wat zijn we toch beter af dan ouders en grootouders, zo denken we. Maar wat een supergegeven lijkt, is zeker niet altijd zo voordelig. Diverse onderzoeken hebben zelfs uitgewezen dat het hebben van veel keuze depressies en angsten tot gevolg kan hebben.  En: het maakt keuzemoe. Zet iemand tien soorten jam voor en de kans is groot dat hij voor een plakje kaas op de boterham gaat.

Bovendien: kan ik nou echt met goed fatsoen een Peugeot RCZ vergelijken met een Honda CR-Z? Nee dus! Totaal ander merk, totaal ander gevoel. Appels en peren. Daarom sla ik in autobladen de vergelijkende tests altijd over. Als je bij een autobedrijf staat met een zak geld, doet het er dan toe of de een 20 meer pk’s heeft dan de ander? Of hij net een fractie lekkerder op de weg ligt? Of dat de kofferbak tien centimeter ruimer is? Misschien wel bij auto’s die vooral voor praktische nut – als gebruiksvoorwerp – worden aangeschaft. Bij een wasmachine kijk je tenslotte ook of het aantal toeren tijdens het centrifugeren wel hoog genoeg is om je was een beetje droog de machine uit te laten komen. Maar zodra je auto’s leuk vindt en ze vooral koopt voor de ‘hebben-factor’ – zoals ik – dan geeft de emotie die je bij een auto krijgt de doorslag. Naast uiteraard de dikte van je stapel bankbiljetten.

Toch shit, van die RCZ…