Maserati GranSport MC Victory

De kleur Blue Victory staat hem uiteraard het beste, maar ‘mijn’ Maserati nummer 59 (van de 180 gemaakte exemplaren) is uitgevoerd in Nero Carbonio met een zachtgrijs lederen met alcantara-interieur interieur. Dit appelleert meer aan het luxe gevoel dan aan het sportieve. Zelfs het dashboard is met leer en de zachte, op suède lijkende stof bekleed en keurig afgestikt in het wit. Het Maserati-klokje doet zelfs klassiek aan. Toch is deze eerste indruk niet de definitieve, want na het instappen word ik al gauw overspoeld door het racegevoel. In de met blauwtinten uitgevoerde koolvezel-kuipjes zit ik laag en de ‘wangen’ ervan omarmen me zo stevig dat ik zeker weet dat ik zelfs in snelle bochten geen millimeter van mijn plek zal verschuiven.

Omdat de MC Victory werd geboren uit Maserati’s race-ervaring was het de bedoeling om de ziel van hun succesnummer niet alleen in uiterlijk te vangen, maar ook in zijn rij-eigenschappen. Na alle veelbelovende woorden is het dus tijd om contact met dit raspaardje te maken. Ik draai de sleutel om en direct na het indrukken van de startknop krijg ik kippenvel en krullen mijn mondhoeken onwillekeurig richting hemel. Lage, grommende geluiden komen uit de uitlaat. Mijn lichaam wordt heel zachtjes heen en weer geschud door de dikke V8 motor die keurig stationair loopt maar me ondertussen wel een belofte influistert: “Geef gas en ik gá!’ Het is een beetje te vergelijken met het gevoel van een Harley Davidson motor die tussen je benen zijn eigen leven leidt. Je voelt dat je iets rauws, iets oers en legendarisch onder je kont hebt.

Ik laat het beest nippen van de 98-benzine en merk dat de motor al op de minste druk van mijn kleine teen op het gaspedaal reageert. Toch laat de temperamentvolle wagen zich behoorlijk gewillig handelen en maakt geen nerveuze indruk in het drukke stadsverkeer. Wel reageert hij snel, soepel en scherp op stuurbewegingen; de kleinste aanwijzing is voldoende. Het geluid is harrrrrrrrd maar ligt in het gehoor als de beste rock-klassiekers: aangenaam en herkenbaar.
In de automaatstand laat de elektronica de versnellingen in de Cambiocorsa-bak behoorlijk rauw en abrupt op elkaar volgen. Dus schakel ik over naar de handmatige transmissie die met een ienie-mini-pookje (dat we kennen uit Ferrari) of met flippers aan het stuur te bedienen is. Waren deze flippers in de ‘gewone’ GranSport vrij klein, in deze Victory-uitvoering zijn ze niet alleen gemaakt van koolstofvezel maar ook nog eens iets breder en langer zodat je ook als je grote stuurbewegingen maakt gemakkelijk kunt schakelen. Het stuur is overigens ook behoorlijk karakteristiek, vrij klein, lekker dik in de hand liggen en afgeplat aan de boven- en onderkant. Het is zowel in hoogte als in diepte en helaas heb ik, als ik ‘m op mijn bescheiden lichaamsformaat afstel, minder zicht op de fraaie klokken.

Als ik de sportknop inschakel, gebeurt er van alles met de wagen. De software van de wagen past hiermee de demping van het onderstel elektronisch aan. Het verlaagd en verhard zich waardoor het rijgedrag sportiever wordt. Ook de schakelintervallen worden korter, met de sportknop ‘on’ schakelt de wagen tot 35% sneller. Ik merk het vooral als ik de MC Victory laat op de avond op een stil stuk snelweg uitlaat. Ik geef gas, maar laat de schakelflippers zo lang mogelijk met rust waardoor de toerenteller als een dolle omhoog komt. Pas rond de 6000 toeren en 100 km/h flipper ik van twee naar drie en geef weer plankgas. Eventjes rijd ik ruim 140 km/h in z’n drie waarna ik doorschakel naar vier. Het is alsof ik gelanceerd word! Alle passie die de wagen in zich heeft vind een uitweg op het asfalt. Ik word in de racestoel gedrukt. De wagen en de weg versmelten, enkele medeweggebruikers veranderen binnen een paar seconden in stipjes in mijn spiegels en het geluid is als een kers op de taart. Met het indrukken van de sportknop heeft zich namelijk een vlinderklepje in de uitlaat geopend waardoor het geluid nóg iets voller en dikker wordt. Weer zit ik met kippenvel over mijn hele lijf…

Ik geniet van het nemen van lange bochten en in één van mijn favoriete, waar de A5 vanuit Hoofddorp overgaat in de A9 richting Alkmaar, geef ik de 400 pk sterke wagen extra de sporen: 140-145-150-155 kilometer per uur… De wagen is achterwielaangedreven en plakt keurig aan de weg. De gewichtsverdeling is super: het blok ligt voorin, de versnelling zit op de achteras. Het is kenmerkend voor Maserati. Ook de extra carbon splitter en de lipspoiler die respectievelijk onder zijn front en op de kont van deze MC Victory-uitvoering zijn gemonteerd doen hun werk bij het optimaliseren van het contact met de weg. Ik heb geen seconde het gevoel dat ik de controle kwijtraak en doe vreselijk moeite om mijn rechtervoet in bedwang te houden. Want in deze wagen is het kwijtraken van je roze papiertje een peulenschil…