Jouw Auto: Hillman Minx Mk. V, 1952

Uit de serie ‘Jouw Auto’ vandaag een uitgebreide fotoreportage over de Hillman Minx van de familie Callewaert-Billiet. Met dito toelichting van Christophe Billiet, voor insiders: de Vlaeminck.

Christophe: “September 1965, wegens de geboorte van mijn moeder, het derde kind in de rij, besloten mijn grootouders een automobiel aan te schaffen.

Voor 10.000 Belgische Frank (€ 250) hadden ze een tweedehands Hillman Minx Mk.V. In 1977 verkochten ze hem noodgedwongen weer, de portemonnee kon de olienippende Brit niet meer aan.
15 juli 1988, het huwelijk van mijn ouders. Sinds een tijdje was mijn vader in de markt voor een oldtimer, een Britse sedan was waar hij naar verlangde. Maart 1989 werd dat verlangen ingevuld: hij reed van zijn werk naar huis en zag langs de weg een oude Hillman Minx Mk. V staan, bordeauxrood met gele velgen… Na enige bezoeken aan de auto waren ze eruit: dit was exact de auto waar mijn grootouders enige jaren mee gereden hebben. 55.000 Belgische Frank (€ 1.300) ploften neer op de toonbank, en de Hillman verwisselde van eigenaar.

Die auto sloegen we enige tijd op in een schuur van een kennis, tot de tijd er was om hem in de nagelnieuwe garage te zetten. Het was op zaterdag 20 juli 1996 wanneer het wagentje geluidloos (tot onze spijt) naar zijn plekje in de garage gleed. Daar bleef hij lang staan, tot oktober 1998 nog wel!

Dan begon het restauratieproces.
De Hillman werd helemaal gedemonteerd, de stukken opgeslagen op zolder.

Dan begon het echte werk: de dikke lak kon je er zo af snijden (heb nog een klein littekentje van een mes dat dat bewijst), de kleinste naden werden aangepakt door een zandstraalbedrijf. Wanneer dat af was, moesten de delen van de carrosserie die in een te verre staat van oxidatie waren, vervangen worden door vers plaatstaal. Daarna tin erop, want door al het lassen was de carrosserie al wat krommer getrokken. Vervolgens plamuur erop, en dan maar schuren! Als een echte designer gingen we veelvuldig met onze hand langs de vele curven om ze vervolgens van elke imperfectie te ontdoen. Wanneer alles naar wens werd, werd de carrosserie omhuld in drie lagen epoxieverf, tegen het roesten. Voor een egale finish en om alle luchtbelletjes in de plamuur op te vullen, kwamen daar 2 lagen spuitplamuur op. Van de grondverf kwamen er 3 lagen op. De binnenkant en de onderkant (waarvan de grote draagbalken ook grondig aangepakt werden) werden voorzien van een laag antisteenslag-verf.

Tot zover de grove herstellingen aan de carrosserie, nu was de uitdaging hem zo origineel en mooi mogelijk te maken. Voor het interieur kozen we voor Golden Sand, een kleur die in alle Minx-modellen teruggevonden werd in die tijd. Ook de binnenslagen werden erin gehuld.

Na veel kleine details eens goed te herzien, zoals alle chromen delen: die werden verstuurd naar een specialist in Roeselare, en probeer maar eens deurrubbers en ruitrubbers te vinden, was er grote vreugde: na een wet die (weliswaar terecht) verbood om nog gekleurde celluloseverf te maken en die te vervangen door waterverf, vonden we toch nog via een connectie voldoende Dove Grey type solventen, de exterieurkleur die we gekozen hadden. Dit had als voordeel dat er geen vernis op moest (wat toch enkel op cellulosebasis bestaat…) en het zou de echte verf zijn, geen evenaring of iets dergelijks.

Dan werd erop los geverfd: het motorcompartiment, de koffer, de binnenkant van de motorkap en het kofferdeksel. Om de auto helemaal af te maken voor de laatste laag, de uiteindelijke lak, werd gans de auto geschuurd met water en schuurpapier van 800, dat zijn 800 zandkorrels per vierkante centimeter! Hij blonk toen eigenlijk al! Na het schuren werd hij vervoerd naar mijn vaders werk, en in de carrosserieafdeling werd alles afgewerkt en de motorkap en het kofferdeksel afgenomen: voor een goeie finish moesten die verticaal staan. Het spuitwerk is zonder meer foutloos en perfect uitgevoerd door Eddy Kwestier, de meesterschilder van dienst bij mijn vaders werk. “Het is alsof ze de wagen aan 2 metalen draadjes gehangen hebben, en vervolgens in een verfbad ondergedompeld hebben, zo mooi glanst-ie.”, durft mijn vader meer dan eens beweren! Na het opschroeven van al het chroom, was de carrosserie af. Phew!

Ik hoor u al denken, wat met de stuurinrichting en de ophanging? Wel, in dat venster tijd dat we hadden toen de grondverf werd gelegd en er voor vanalles en nog wat gekeken werd, verzorgden we de voorste en achterste ophanging.

De triangels werden, zoals alles aan de auto, tot op het metaal geschuurd en voorzien van een likje groene verf, terwijl de veren zwart kregen als kleur. De trommels werden ook hersteld en geverfd, en dankzij enkele connecties hebben we de gebarsten, oude remschoenen laten vernieuwen door er een nieuwe laag feredo over te lijmen.

Zo kon hij al remmen, maar hoe ging hij rijden? Allereerst werd de achteras met differentieel bekeken (zwaar!). Die werd na een restauratietje eronder gehangen, zo had hij er nog 2 wielen bij, altijd handig.
Tussen de soep en de patatten werd het oude interieur erin gezet, na flink geboend te worden natuurlijk!

Een nieuw interieur komt wel wanneer hij rijdt, en dan gaan we voor oranje skai, dat was de enige optie op een Hillman Minx in Dove Grey. De tapijten, daar zijn we nog niet uit, mss dat een kenner in de reacties een ideetje kan plaatsen. 😉
Goed, nu is er al behoorlijk wat af, het begint er al op te lijken! Vier wielen, een lak waar een spiegel niets bij is, een koppel zetels, ramen,… O ja, de krachtbron moet er nog in! Die revisie hebben we onlangs pas achter de rug. Tja, wat moet ik daarover kwijt… Ik zie dat het artikel al lang genoeg is, maar als ik de motorrevisie nog zou beschrijven, heb ik er nog een derde bij. Sleutelwoorden dan maar! Cilinderkop eraf, kleppen gerodeerd, cilinders uitgegoond, nieuwe segmenten in de zuigers, alles hittebestendig geverfd, nieuwe pakkingen, nieuwe keerringen, de hele reutemeteut! Wat was me dat een intens werkje zeg! Daarop volgde natuurlijk de kroon op het werk, in het 20e jaar na mijn ouders’ trouw, kwam de trouw van de Hillman!
Er rest ons nu nog weinig werk, bijna alles heeft te maken met electronica. Electronics from the fifties, how hard can it be? 😛

Dit zijn mijn vader en ik, bij de auto. Met dank aan Wim Te Riet, zonder wie de fotoreportage op de site niet mogelijk was!”
Aldus Christophe.