Interview: Candy Dulfer

Interview: Candy Dulfer. We kennen haar als muzikante, maar ook als zakenvrouw staat Candy Dulfer haar mannetje. Samen met haar moeder runt ze Dulfer B.V. en geeft daarbij leiding aan vijftien mensen. Al doende komt ze dezelfde haken en ogen tegen als managers in het bedrijfsleven. Delegeren, motiveren, leiding geven; ze leerde het van mensen als Prince en Dave Stewart. Ik sprak Candy over complimenten, zaken doen en natuurlijk haar Cayman.

Door Viola Robbemondt ©House of TXT

***
Waarom heb je voor Porsche gekozen, wat vind je leuk aan de Cayman?
“Porsche is voor mij hét automerk. Het is zo prachtig gemaakt, ik vergelijk het altijd met haute couture of speciale, handgemaakte Italiaanse schoenen. Alles is mooi, over ieder naadje en moertje is over nagedacht, alles klopt. De Cayman vind ik speciaal leuk omdat het een soort mini-Porsche is. Hij is wat kleiner, maar alles zit erop en eraan. Mannen kunnen er ook goed in, maar het is ook best een vrouwenauto. Hij is stoer, pittig en toch heeft hij iets verfijnds. De gewelfde heuppartij vind ik erg mooi, ja ik val heel erg op de Cayman. ”
Wat doet erin rijden gevoelsmatig met jou?
“Je krijgt er veel aandacht in, ik vind dat stiekem wel leuk en cool. Dat ik in zo’n auto mag rijden, voelt alsof je echt iets bereikt heb. De mijne is matzwart gefolied, als een soort Batmobiel, en het is echt niet normaal hoe vaak mensen er foto’s van maken. En dat is echt niet omdat ze mij herkennen. Het is gewoon zo’n mooi gemaakte auto. Dat vind ik wel de definitie van succes, dat ik dit soort kwalitatief hoogstaande dingen om me heen mag hebben. Daar geniet ik elke dag van. Sleutel erin en dat geluid, wow, dat gaat nooit vervelen, dat is pure luxe.”

We kennen jou als muzikante, maar omschrijf jezelf eens als onderneemster?
“Samen met mijn moeder heb ik een eigen zaak. Daar vallen heel veel zaken onder. Uiteraard het management, de bandleden en de andere mensen die meegaan op tournee. Omdat ik me altijd heb voorgenomen om niet ‘alleen maar’ muzikante te zijn – ‘s avonds en ‘s nachts spelen en pas de volgende middag om drie uur uit je bed komen – doe ik ook nog andere dingen. Ik heb bijvoorbeeld net samen met het productiebedrijf van mijn beste vriendin Nada van Nie twee nieuwe tv-serie bedacht en opgezet. Een paar jaar geleden hebben we zoiets al eens gedaan en de zesdelige tv-serie ‘Candy Meets…’ gemaakt waarin ik onder andere grote sterren als Dave Stewart, Sheila E. en mijn eigen vader interviewde. Dulfer B.V. is ook in te huren om concerten te organiseren en voor advieswerk. Dan adviseer ik mensen die een zaal hebben of programmering doen van grote festivals of muziekprogramma’s. Dat brengt veel meetings met zich mee. Ik sta dus allang niet meer alleen maar saxofoon te spelen. Ik vind het ondernemerschap heel leuk, ook omdat ik nooit had gedacht dat ik ooit met mijn moeder zou gaan samenwerken. Toen ik opgroeide was ze een heel hippe en bezige huisvrouw en naarmate ik opgroeide is onze zaak meegegroeid. Het is wel eens eng om zoveel verantwoordelijkheid te hebben, maar ook cool. Want vijftien gezinnen kunnen geheel of gedeeltelijk van mijn ‘getoeter’ leven. Dat geeft een goed gevoel.”
Waar ben je goed en minder goed in, qua ondernemerschap?
“Ik heb veel dingen moeten leren. Voorheen vond ik het bijvoorbeeld erg moeilijk om leiding te geven. En om mensen te motiveren. Ik was veel te kritisch naar anderen toe, net zo kritisch als op mezelf. Maar dat motiveert mensen niet. Wat wel werkt, is complimenten geven. Dan willen mensen echt voor je werken. De kneepjes van het ondernemerschap heb ik geleerd van mensen die mij goed leiding gaven; mensen als Prince en Dave Stewart bijvoorbeeld. Zij hebben altijd het beste in mij naar boven gehaald. Wat ik ook moeilijk vind is delegeren. Ik wil alles zelf doen, maar dat is teveel en dan kun je ook niet focussen op wat echt belangrijk is. Nu geef ik dus meer uit handen, maar blijf wel graag betrokken bij alles, gewoon omdat ik heel eigenwijs ben. Ik zie veel dingen waarvan ik denk: ‘dat kan beter’. Dat trekje schijn ik van mijn vader te hebben. Dan ga ik me ermee bemoeien. Meestal gevraagd, maar soms ook ongevraagd. (lacht).”
“Wat ik ook ontzettend moeilijk om beslissingen te nemen waarbij mensen in het geding zijn. Dat ik bijvoorbeeld moet zeggen: ‘Sorry maar ik werk toch liever met iemand anders samen’. Daar lig ik echt nachten wakker van. Ik heb wel geleerd dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken, dus dat je het beter straight kunt spelen. En het einddoel voor ogen moet houden. Waar ik altijd al goed in was, is het grote overzicht houden en me met passie overal in gooien, als laatste nog ergens staan. Ik schuw ook de kleine dingen die gedaan moeten worden niet, dan loop ik weer met de spullen te slepen. En als ik echt iets wil, dan lukt het ook altijd. Dus dat is fijn, daardoor kan ik dingen opbouwen. ”

Waarin onderscheid zakendoen in de muziekwereld zich van zakendoen in andere branches?
“Dat verschil is erg klein. Als ‘baas’ van een band voel ik me vaak een soort manager en ik kom dezelfde problemen en uitdagingen tegen. Het belangrijke verschil is wel – en daarom ben ik ook zo blij dat muziek maken mijn belangrijkste ding is – dat ik in de muziek mijn creativiteit kwijt kan. Daarin kan ik al mijn angsten, boosheid, frustraties tonen en daar krijg ik nog steeds een kick van, dat laadt op. Omdat dat heerlijke gevoel van samen muziek maken zo verbonden is met mijn ‘werknemers’ genereert het veel liefde en daarop kun je lang teren. Dan vergeef je elkaar die nare buien eerder. En kan ik denken: ‘Ach, maar volgende week staan we weer lekker te spelen’. ”
Hoe belangrijk is netwerken voor jou?
“Er zijn mensen die daar heel handig in zijn, en die heb ik dan weer als vrienden. Netwerken gaat bij mij dus meer via hen. Dan zeg ik bijvoorbeeld: ‘Ik zou wel eens dat en dat willen doen, weet jij niet iemand?’ Nada van Nie is daar bijvoorbeeld heel sterk in, die kent echt iedereen. Ik heb het geluk dat ik haar mijn oudste en beste vriendin mag noemen. Zelf tijdens feesten en recepties met iedereen babbelen doe ik niet zo. Als artieste kun je beter wat mysterieuzer zijn en op dat podium je ding doen. Maar ik heb natuurlijk wel geleerd hoe belangrijk het is om de relaties te onderhouden door veel te bellen, te e-mailen en follow-ups te geven.”
Wat vind je van de Porsche Onderneemster van het Jaar verkiezing?
“Ik vind het leuk dat steeds meer vrouwen – zonder al te mannelijk te willen zijn – leiding kunnen geven en hun plannen kunnen uitvoeren. Iets van de grond af opbouwen en het maken, daar heb ik altijd bewondering voor. Ik denk ook dat vrouwen zichzelf vaak nog een beetje in de weg zitten, dan denken ze dat ze het niet kunnen of ‘dat zal wel niet voor mij zijn’. Het is in deze tijd wel zaak om dat te doorbreken. Het mooie van die Onderneemster Van Het Jaar verkiezing is dat zo iemand even in het zonnetje wordt gezet. Dat hebben mensen toch blijkbaar soms even nodig. Ik kreeg een nominatie voor een Grammy Award en had nooit gedacht dat dat belangrijk voor me zou zijn. Maar het gaf me toch heel erg het gevoel van: ‘Oh, dus ik ben op de goede weg’. Erkenning is toch belangrijk voor een mens.”
Wat is het beste advies over ondernemen dat je ooit kreeg en van wie kwam het?
“Volgens mij heb ik nooit advies over ondernemen gekregen, ik geloof ook dat ik niet zoveel aanneem van anderen. (lacht). Ik heb vooral geleerd van het kijken naar hoe anderen het doen. Dave Stewart (muzikant, producer en de helft van Eurythmics) was een grote inspiratiebron. Van hem heb ik geleerd om zonder je geduld te verliezen dingen gedaan te krijgen. Hij is altijd superrelaxt en superaardig tegen de mensen met wie hij werkt. Hij blijft positief en opgewekt, terwijl het bij hem ook heus wel eens borrelt onder die oppervlakte. Dat was voor mij echt een eyeopener. Dus op die manier probeer ik het te doen en ik heb gemerkt dat het werkt.”
Jij bent tijdens het spelen met de zintuigen bezig, vooral met het auditieve en visuele. Gebruik je bij het zakendoen ook je zesde zintuig?
“Ja, dan heb ik mijn intuïtie hard nodig. Die van mij is wel goed, maar ik luister er helaas nog te weinig naar. Ben dan meer bezig met beredeneren waarom ik iets zou moeten doen. Maar ik ben nog nooit opgelicht en heb ook nog nooit echt slechte beslissingen genomen. Als ik het echt niet weet, toets ik mijn gevoel ergens over wel eens aan vrienden. Het is belangrijk om betrouwbare ‘adviseurs’ om me heen te hebben. Als ik naar mijn buikgevoel luister, denk ik achteraf vaak: zie je, het was goed. En nu ik ouder ben zeg ik bij twijfel eerder: ‘Oh nee, helemaal geen zin in’. Zo eerlijk zijn moest ik wel leren.”