Column: ‘Alleen nog gek op de concept’

In Autovisie verschijnt in ieder nummer een vrouwencolumn onder de naam Haarscherp. Deze bijdrage van mij verscheen laatst.

“Liep ik jaren geleden nog enthousiast rond op autosalons om mijn toekomstige nieuwe wheels te spotten, tegenwoordig raak ik alleen nog maar opgewonden van concepts. Vooral van de middenklassers moet ik huilen. Dat er onderhuids onderdelen worden uitgewisseld om kosten te drukken… alla… Maar ze hebben allemaal een breed, bol kontje, coupéachtige lijnen en de nodige vouwen in de flanken. Schroef alle badges eraf en je ziet het verschil niet meer tussen een nieuwe Giulietta, Astra, Megane, Focus of Auris. Seat spant de kroon. De Spanjaarden plakken gewoon hun eigen badges op een Audi en verkopen ze als Seat. Dat een designer als Luc Donkerwolcke daarvoor wil tekenen is mij een raadsel. Hij heeft waarschijnlijk ook een hypotheek. Of twee.

Dat autofabrikanten grote aantallen willen verkopen en dus de massa aanspreken, is begrijpelijk. Er hangen veel banen vanaf. Bovendien zijn de veiligheidseisen groot en moeten designs daarop aangepast worden. Maar is dit haalbaar zonder te verzanden in een autowereld waarin uniformiteit heerst? Het antwoord hierop lijkt ‘nee’ te zijn. Als Alfarijdster keek ik bijvoorbeeld uit naar de nieuwe Giulietta. Oog in oog sprongen de tranen in de mijne. Stond het merk voor sportiviteit en die flinke vleug exceptionele stijl, daar heeft de nieuwste een plastic Leon-grille, Audi-LED-verlichting, BMW-vouwen en een Astra kontje. Da’s natuurlijk handig om meer kopers van andere merken te trekken.

Ook heeft men er – net als op de MiTO – een zogenaamde DNA knop op bedacht. Daarmee kun je de rijeigenschappen aanpassen. Hij start altijd in de Normale modus waarbij de 1.4 motor (170 pk) vooral traag op het gas reageert en flink stuurbekrachtigd is. Alleen in de Dynamic-stand krijg je die ferme Alfa-duw in je rug na de kleinste beweging van je rechtervoet, is de besturing lekker vlezig en plakt hij aan de weg als een machospinnetje. Maarja, dat temperamentvolle vinden veel mensen maar lastig in stadsverkeer, zo meldde een Alfa-verkoper me laatst. Met de DNA-knop is dat ‘probleem’ opgelost. Wat mij betreft is dit het stretchbroek effect. Je wilt een spijkerbroek, maar eigenlijk heb je er het figuur niet voor. Dus koop je er een die meerekt. Hoe het eruit ziet, of aanvoelt, interesseert blijkbaar niemand. Als de kassa maar rinkelt…

Zelden krijg ik nog kicks op de Nederlandse snelwegen. Op de Salons vreet ik de wulpse lijnen van de concepts met mijn ogen in de ijle hoop dat ze zo onvervalst mogelijk in productie gaan. Dat is bijna nooit het geval, meestal komt er slechts een deurgreep hier en een bolling daar terug in productiemodellen. Alles wat een model bijzonder maakt, wordt vanwege kosten gestript en dan moet je het doen met een fluffy merkimago. Veel gepraat en weinig wol. Wat mij betreft doet men het bij Porsche en Fisker super. Zij kwamen met hun concepts, de 918 Spyder en de Karma, en wachtten tot er genoeg orders voor binnen waren om ze in productie te nemen. Gelimiteerde series in plaats van massaproductie. Zo zit je ook nooit met overschot. Het is blijkbaar ondenkbaar voor massaproductie. Productielijnen continue aanpassen kost tijd en dus – daar is-ie weer – geld. Maar onverkochte auto’s kosten toch ook geld, denk ik dan…
 

Bij sommige grote merken ontwaar ik een vleugje originaliteit. Aparte modellen als de Daihatsu Materia of de Nissan Juke krijgen in ‘doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg-Nederland’ , uiteraard de kritiek dat ze raar zijn. Of je ze mooi vindt of niet, ze veroorzaken tenminste emotie, al is het maar in de vorm van een hartelijke lachbui. Gelukkig ging laatst het leeuwenhart van Peugeot met de komst van de RCZ weer sneller kloppen. Weet ik tenminste weer waar ik moet shoppen.