Nurburgring failliet

Collega Jan Wibbelink bericht vandaag over de Nurburgring, het walhalla voor de liefhebber van snel dat met gigantische schulden zit. Ik reed er ooit zelf op en schreef er deze column over:

‘Tijdens een bezoek aan kennissen in Dallas, Texas maakte ik in een kroeg een rit op zo’n mechanische rodeostier. Hoewel mijn voorgangers – heren in te strakke jeans en met van die belachelijke J.R. Ewing cowboyhoeden op – er strak binnen een paar seconden af lagen, had ik er alle vertrouwen in. “Jarenlang paard gereden, dit wordt een eitje,” dacht ik terwijl ik opstapte, me met links vastgreep aan de hendel, de rechterarm stoer in de lucht stak en de overjarige cowboy achter de knoppen een ‘Klaar’-knikje gaf. Hij had mijn overmoed waarschijnlijk al geroken en zette de stier op standje ‘Heftig’. Zodat ik binnen een nanoseconde al een tamelijk oncharmante salto maakte. “That’ll teach ya, doll…” Nu wist deze Texaan nog niet dat hij met een half Duits bijtertje te maken had want tot zijn grote verbazing hebben de stier en ik elkaar de hele avond bezig gehouden. Tegen sluitingstijd kon ik er een paar minuten op blijven zitten. Wel moest ik mijn excursie naar South Fork Ranch de volgende dag cancelen. Ik kon niet meer lopen van de spierpijn…

Aan deze avond moest ik denken toen ik onlangs voor het eerst voor de slagboom van de Nürburgring (de Nordschleife) stond. Wat ouder en rustiger geworden overpeinsde ik alle feiten die ik al eens in artikelen had opgetekend over deze ‘Groene Hel’ die dit jaar zijn 80ste verjaardag viert. Op deze 21 kilometer lange, beroemde rollercoaster-circuit vallen jaarlijks namelijk gemiddeld dertien doden en zie je op sommige stukken letterlijk door het bos de baan niet meer. Veel bochten hebben een hoge moeilijkheidsgraad en ze volgen elkaar ook nog in hoog tempo op. De hoogste top ligt op 1200 meter en de baan kent hoogteverschillen van 300 meter. Op sommige plekken ligt zelfs ’s zomers een laagje ijs… Toch mag iedereen deze openbare tolweg op na betaling van een paar tientjes per ronde. En dan kan het gebeuren dat je zelf net een touringcar, Trabbantje of driewieler inhaalt, terwijl er buikschuivers en de meest exclusieve of zwaar opgefokte (sport)wagens volkomen onverwacht in je spiegels opdoemen. Daar stond ik dan, met zweethandjes aan het stuur te twijfelen aan mijn  stuurmanskunsten…
Gelukkig zat instructeur Cor Brom van Team Swanborn naast me. Dit bedrijf, gevestigd op het circuit in Lelystad, is gespecialiseerd in allerhande chauffeursopleidingen. Ter lering ende vermaeck organiseren zij tweedaagse tripjes naar de Nordschleife en ook ik werd in dat kader achter het stuur van een van hun BMW’s 525d gezet. Tijdens de rit naar de Eiffel voorzag Cor me van handige chauffeurs-trucs. Hoe je notoire linksrijders naar rechts ‘veegt’. (Zonder te kleven zorg je dat je je op het juiste moment van hun binnenspiegel naar hun rechterspiegel verplaatst). Hoe je iemand die vast zit achter een vrachtwagen en wil inhalen kunt ‘blokken’. (Zie je het gezicht van de bestuurder in de linkerspiegel dan stuur je een beetje in naar rechts zodat het net lijkt of je hard op hem afkomt). En hoe je bumperklevers afschudt. (Eventjes met de wielen over de redresseringsstrook zodat er steentjes opspatten). Daarnaast stelde Cor op de prachtige weggetjes rondom Nürburg mijn bochtenwerk op de proef en zei daarbij dat ik: ‘Op een heel natuurlijke manier bochten opoffer.’ Om de ideale lijn in bocht twee, drie enzovoort te kunnen rijden, moet je er soms de eerste voor ‘opofferen’ en dat blijkt me dus aardig af te gaan.
Op de Ring der Ringen was dat een ander verhaal. Tijdens mijn maagdelijke ronde was ik zo afgeleid door al het andere, snellere spul, de hoogteverschillen en het sturen dat ik steeds veel te hard de bocht in vloog. In killers als ‘Schwalbenschwanz’, ‘Klostertal’ en ‘Mutkurve’ steeg het schaamrood me naar de kaken bij Cors herhaalde gefoeter: ‘REMMEN, NU!’ De Ring bokte en steigerde onder me net als die Texaanse stier en ik realiseerde me dat alleen de pro’s of Ring-verslaafden hier echt tot hun recht komen. Voor gewone liefhebbers zoals ik geldt hier de wet van apen-apen-apen na. Als iedereen hard rijdt, ga je zelf ook automatisch harder dan je rijvaardigheid toelaat.
Maar al na de eerste bocht overviel me hetzelfde hypnotiserende enthousiasme dat de stier in me wakker had gemaakt. Omdat je bij veel bochten niet ziet wat er komen gaat is het duivels! Zelfs toen er vlak voor onze neus een motorrijder onderuit ging – hij bleef ongelofelijk genoeg ongedeerd – en de stukken kuip om onze motorkap vlogen, bleef ik in die heerlijke roes. In Hotel Am Tiergarten metamorfeerde ik die nacht in mijn dromen in coureur Sabine Schmitz die hier regelmatig op briljante wijze de Ringtaxi bestuurt. Helaas was zij er de volgende ochtend niet, maar mocht ik in de Ringtaxi plaatsnemen naast BMW-rijder Jürgen die me demonstreerde hoe je dit circuit temt. Ik had al verhalen gehoord over mensen die tijdens een rit Ringtaxi kotsmisselijk worden, maar ik lustte er wel pap van. Bij het afscheid spookten dan ook de woorden van Arnold Schwarzenegger alias The Terminator door mijn hoofd: “I’ll be back…”