California Roadtrip – Opel GT

Ik ben niet zo van de klassiekers, maar het ontwerp van de oude Opel GT spreekt zo tot de verbeelding dat ik op een vroege morgen tijdens een Californische roadtrip ook zonder zwarte koffie aardig snel ontwaak. De setting: het parkeerterrein van ons seventies-hotel The Parker in Palm Springs.

Hier zijn wel dertig van deze bejaarde, blikken hang-ouderen bijeen gebracht. Hippe hangouderen dan wel, want bij mij borrelt meteen het rock & roll gevoel op. Met zo’n overdosis oldies op mijn netvlies en de bijbehorende ronkende geluiden krijg ik ongewild visioenen van een heupwiegende Elvis Presley, suikerspin-kapsels en mini-jurkjes met psychedelische prints. Ik mompel wel vier keer: ‘Ach, gut wat schattig…’.
De kleine opdonders zijn geleend van fanclubleden en zijn er in allerlei variaties en kleuren. Mosgroen, viezig beige en knalrood met ‘Go-faster-stripes’ over de kap. Het dashboard met de twee grote, diepliggende klokken is eigenlijk best stoer en sommige zijn zelfs voorzien van vierpuntsgordels om het race-gevoel te benadrukken.

Rijden in deze budget-sportwagen die in de States bekend stond als de baby-Corvette, is voor liefhebbers van moderne wagens geen onverdeeld genoegen. De gordels geven niet mee en snoeren me zonder pardon vast in de keiharde kuipstoeltjes. Bij een verkeerslicht even iets uit mijn handtas naast me pakken is er niet bij, ik zit in een dwangbuis. De 1.1 motor met 60 pk’s onder de kap sputtert en hoest en de benzinedampen die in zich het interieur in persen, laten mijn longen hetzelfde doen. Het Coke-bottle-design-wagentje stuurt alsof er langzaam drogend beton in de stuurinrichting is gelopen, als ik schakel weerklinken er akelige hakerige geluiden en om te remmen moet je haast door de bodem heen trappen. Het levert me constant bezorgde blikken van mijn bijrijder op: mishandel jij die auto of mishandelt hij jou? Autorijden was destijds werken, da’s duidelijk. Bekijks heb je er uiteraard wel mee, al is dit wagentje in de VS geen zeldzaamheid. Tussen 1968 en 1973 werden maarliefst 103.464 exemplaren gebouwd, waarvan 70% in de States werd verkocht. Tot de dag van vandaag zijn er fanatieke fanclubs die er rally’s mee over de hele wereld mee rijden.

Idolate gevoelens overvallen mij echter pas bij het zien van de nieuwe GT (2007). Met dat type wil ik wel gezien worden. Hij oogt als een strak afgetrainde zwemmer: langgerekt slank, scherp gespierd en met de welvingen op de juiste plaatsen. Die laatste houden mijn blikken minutenlang gevangen. Zo ook de wulpse uitstulpingen waaronder de vaste rolbeugels zich verstoppen, de fijn gesneden filmsterneus en de grote koplamp-ogen die je enigszins hooghartig aankijken. De felle gele kleur van ‘de mijne’ accentueert het geheel nog eens extra. Dit is oogsnoep van het zoetste soort. De fraaie welvingen van zijn gespierde kont nodigen mij zelfs uit om er eventjes overheen te aaien. Zal ik…?

Wegzinkend in de mooie zwart-lederen stoelen borrelt er ook meteen commentaar op. Waar laat ik nu mijn waterflesje, mijn zonnebril? Het was me in de Astra TwinTop ook al opgevallen; de strakheid van het Opel- interieur laat tegenwoordig weinig ruimte meer voor praktische zaken. Zo is er geen opbergvakje in het portier. Alleen in de armleuning kan ik ternauwernood mijn mobieltje kwijt. Mijn lange bijrijder, wiens kruin een klein stukje boven de charmant rechtop geplaatste voorruit uitpiept, sputtert als ik mijn handtas naast zijn voeten wil zetten. Ja, moet ik er soms mee op schoot rijden? En waarom denken Amerikaanse autobouwers dat zilverkleurig plastic op aluminium lijkt? Hoewel het interieur van de Opel GT er kwalitatief een stukje beter uitziet dan dat van het Amerikaanse zustermodel Solstice, houdt de materiaalkeuze niet over. Het dash ziet er netjes en overzichtelijk uit, maar door al die kunststof-accenten wel een tikkie cheap. Net als bij de oude GT is hier op de centjes gelet…

Ook het handmatig te openen dak kan mij niet bekoren. Ik wil gewoon een knopje indrukken waardoor de top wegzoeft in de kofferbak. Hier moet ik doe-het-zelven: hendeltje boven de voorruit losdraaien, afdekkap inclusief bulten ontgrendelen en openklappen, dak achterover vouwen en kofferbak met een ferme dreun dichtdrukken. Behalve twee opgevouwen jassen past er vervolgens ook helemaal niets meer in deze kofferbak. Tijdens romantische weekendtrips is het dus te hopen dat je nog straalverliefd bent op je partner, want schone kleren meenemen is ‘not done’ in deze GT. Je moet het doen met een schoon slipje en een tandenborstel.

Toch rijd ik al gauw fluitend rond. De omgeving is hemels: verlaten snelwegen, gehaarspeld-bochtte bergweggetjes en langgerekt asfalt door de woestijn wisselen elkaar af. Op de eerste soort plank ik het gaspedaal. De 2.0 liter viercilinder motor met turbocompressor en directe injectie onder de kap van deze GT doet daar bepaald niet moeilijk over en haalt de 220 km/h fluks en met gemak. Waarna ik snel gas terugneem. De State Troopers schijnen hier streng te zijn. En de wind giert in deze open tweezitter al bij 80 km/h onbarmhartig rond mijn hoofd. Bij hogere snelheden verandert deze wagen mijn haar in een kluwen op spagetti lijkende slierten. Een windvanger was geen overbodige luxe geweest!
Dicht oogt de roadster ook best knap. Al blijft er behoorlijk wat windgesuis over en, zoals bij de meeste roadsterren, is het zicht rondom in deze toestand matig tot zeer slecht. Automatismen als over je schouder kijken om levends in de dode hoek veilig te stellen leveren je hier een zwart beeld op. De binnenkant van de kap… Op bergweggetjes geef ik de roadster de kans om zijn ultieme wegligging te demonstreren. Daarbij blijkt al gauw dat de wagen meer bluft dan hij waar kan maken. Voor de echte sportwagens zoals de Mazda MX5 is dit geen concurrentie. Dat ligt niet aan het onderstel, want dat voelt lekker stijf en vierkant aan. De wielen zijn ‘wijdbeens’ onder zijn body geplaatst en dus is er met de grip helemaal niets mis. Wel ben ik bij iedere bocht onaangenaam verrast. Ik stuur in. Krijg geen respons. Stuur snel nog wat meer in. En opeens wil hij wel gretig de bocht in. Het geeft hem een onrustig (in autokringen ‘rafelig’) stuurkarakter waarbij je moet blijven zoeken naar de ideale lijnen. Ook de vijfbak waarmee de GT het moet doen geeft te denken. Hij doet het er aardig mee, maar vooral op hoge snelheden is het gat tussen de vierde en het vijfde verzet wel erg groot.

De donkere wilde kat-geluiden die de GT vooral op lagere toeren voortbrengt passen super bij het verlaten woestijnlandschap hier en daar voorzien van enorme eenarmige cactussen. Ik laat me vertellen dat die stekelige groene woestijnbewoners pas armen krijgen als ze minstens vijftig jaar oud zijn. En dat ze hun water vooral uit de lucht halen. En ben onder de indruk. Aan de horizon zindert het asfalt in de hitte zodat het net lijkt of er een plas water ligt. Grote pollen uitgedroogd gras rollen als dode, wervelloze dieren over de weg. Beelden van oude westerns ploppen in mijn brein en als in mijn binnenspiegel een dikke vrachtwagen opdoemt kan het ultieme Amerika-gevoel niet meer stuk. Dit nodigt uit tot het keihard meezingen van Golden Earrings ‘Radar Love’: “The road’s got me hypnotised. And I’m speeding into a new sunrise…”

Hiervoor is deze GT gemaakt: gewoon lekker relaxt cruisen. Ben je daarbij niet van het over-kritische soort of gewend aan de Duitse sportwagens, dan is dit een feest. Als we een stukje op Highway 10 richting Phoenix rijden komen we een bord tegen met opschrift: ‘State Prison next exit. Do not take hitchhikers.’ Hilarische lui toch, die Amerikanen…