Autojournalistiek

Gisteravond eindelijk dit boekje gelezen. Het is al een paar jaar oud, maar ik had er al veel over gehoord in het autojournaille want het is een soort aanklacht tegen iedereen die zich in de autowereld beweegt, dus zowel de PR-menschen als de autojournalisten.

In het kort gaat het erover dat autojournalisten niet deugen en de PR-functionarissen in dat wereldje al helemaal niet. Met naam en toenaam worden allerlei mensen genoemd en dat wekte bij mij -eerlijk is eerlijk- af en toe een grijns van herkenning op. Want net als in de gewone wereld lopen er leuke en minder leuke mensen rond in de autowereld. Al werd ik van de belabberde schrijfstijl – een soort diarree van woorden- niet echt vrolijk. Meneer Sluymer, de schrijver van het boekje, vulde jarenlang zelf zijn zakken in de autojournalistiek en komt daar in zijn boekje ook open voor uit. Toch voelt hij zich verongelijkt en trapt tegen van alles aan. De dure cadeau’s en de luxe verblijven in buitenlandse hotels waarmee autojournalisten worden verwend tijdens introducties van nieuwe modellen bijvoorbeeld. Iets wat overigens ook in de beauty-industrie heel gewoon is, en eigenlijk in alle industrieen waarin veel geld omgaat. Niet dat omkoperij van journalisten daarmee goed te praten is, maar je bent daar als journalist altijd nog zelf bij en bepaalt uiteindelijk zelf hoe ver je daarin mee wilt gaan. Da’s mijn mening. Eigenlijk schetst Sluymer dus vooral een beeld van zijn eigen kromme geest: hij is helemaal oke en de rest is fout. En een enkeling kan ermee door, haha. Helaas is het boekje niet meer te koop, ik heb het van iemand geleend. Maar het is volgens mij, als je niet zelf over auto’s schrijft en het wereldje niet kent, tamelijk oninteressant. Wil je het toch lezen, dan kun je het via de beste man himself proberen. Op zijn site staat overigens een aardige wijsheid van Bertrand Russell: ‘Gezond verstand is op geen enkele manier toereikend om een verklaring van de wereld te geven.’ Zou hij daarmee ook weer zichzelf bedoelen? ;-))