Onder Hoogspanning

Onlangs gleed ik elektrisch door de omgeving bij Almere. Ik was te gast bij Renault, een merk dat groots inzet op dit type aandrijving en dat haar twee nieuwste modellen met elektromotor voorstelde: de Fluence Z.E. en de Kangoo. Volgend jaar komen daar nog twee modellen bij: de Zoé en de Twizy.

Op elektrisch rijden lijkt praktisch niet meer veel aan te merken. De actieradius van – in dit geval – 160 kilometer is voor de meeste forenzen en leaserijders per dag voldoende. In veel gevallen kun je de auto straks bovendien bij kantoor aan een laadpaal hangen. Uiteraard mis je als petrol head het ronkende verbrandingsmotor gevoel. Maar als je dat bewaart voor de fun-auto die je in het weekend ‘uitlaat’, dan kan rijden op elektra een goed dagelijks alternatief zijn. Je glijdt er in ieder geval stilletjes mee door het landschap, wat het ZEN-gevoel stimuleert. En daarvoor is in deze hectische wereld ook iets te zeggen.

Toch heb ik nog steeds vraagtekens bij elektrisch rijden. Allereerst zijn daar natuurlijk de accupakketten die gerecycled moeten worden. Dat gaat geld en energie kosten en dus belast het ‘t milieu ook. Wil je bovendien als particulier op elektra rijden, dan moet je huis wel geschikt zijn om als (snel)laadstation te dienen. Heb je pech, dan kost het aanpassen van je elektrische systeem een paar duizend euro extra. Alternatief is dan het aanvragen van een eigen gratis laadpaal bij de gemeente, daaraan kunnen twee auto’s tegelijk opgeladen worden. Bij de Gemeente Amsterdam is men dan zelfs genegen om je met voorrang te voorzien van een parkeervergunning, waarop je normaal gesproken jaren moet wachten. Dat is natuurlijk een extra stimulans, al is het nog maar de vraag of zo’n subsidieregeling ook bij groot succes blijft bestaan. De koe moet, als het aan de regering ligt, tenslotte wel gemolken worden. Bovendien hoor ik helemaal niets over esthetiek. Ik vraag me af of het straatbeeld en dan met name bijvoorbeeld het typisch Amsterdamse stadsgezicht wel vaart bij al die lelijke laadpalen en bijbehorende kabels.

Nog een opmerking: het Zero Emission verhaal is nogal optimistisch gesteld. In Nederland wordt elektra namelijk slechts voor een piepklein deel (iets tussen de 5-10%) ‘groen’ en dus via wind-, warmte-, en zonne-energie opgewekt. Dat aandeel is wel groeiende en moet in 2020 20% bedragen, maar ondertussen wordt het leeuwendeel nog voornamelijk gewonnen uit de verbranding van steenkool. Vooral ‘s nachts en dat is het moment waarop  de meeste elektrische auto’s aan de lader zullen staan. Uit de uitlaat van de auto komen dan wel geen schadelijke stoffen meer, maar de centrales staan elders wel harder te stoken voor de bolides op hoogspanning. En da’s heel erg UGH. In Frankrijk telt men voor het gemak de kerncentrales bij de ‘groene’ energiebronnen. Wat onze nazaten in het jaar 2200 met het afval gaan doen, is hun probleem? Al met al nogal wat haken en ogen dus. Toch neem ik wel mijn petje af voor het lef van Renault om zo groots op elektra in te zetten. Je moet ergens beginnen met investeren, anders blijft schoner rijden tenslotte aldoor een kip of ei verhaal.

Ik gok erop dat de elektrische variant voorlopig vooral interessant zal zijn voor mensen met bedrijfsauto’s die worden betaald door de baas. Die ‘recht op en neer’ naar hun werk en weer naar huis rijden en tussendoor nooit op het idee komen om eens een afstekertje te maken naar een paar honderd kilometer verderop. En wellicht is een kleintje op elektra ook geschikt voor mensen die de stad nooit uitkomen en die niet kunnen fietsen 🙂

Wil je meer lezen over groen, dan kun je dat ook hier doen. Interessant artikel in De Pers vandaag.