Interview: Barry Hay

Interview: Barry Hay. Menigeen is met de muziek van zijn band opgegroeid, het nummer Radar Love is een klassieker onder de autotunes. Omdat Golden Earring zanger Barry Hay tegenwoordig op Curaçao woont, neemt hij nog maar zelden deel aan het drukke Hollandse verkeer. Sterker nog: hij heeft een uitgesproken hekel aan rijden op Neerlands asfalt. Alleen met de Aston Martin V8 Vantage kon ik hem verleiden tot een Rit. De foto’s zijn van Eric van Vuuren. Het artikel verscheen onlangs in Autovisie, nu hier, veel leesplezier:

Zijn rijstijl is wat roestig en Barry Hay moet even wennen aan de sportauto die zowel hem als de James Bonds van deze wereld bepaald niet misstaat: de Aston Martin V8 Vantage. Op de binnenring van Amsterdam, waar je maar 80 mag en bijna continue kop-staart rijdt, foetert hij: ‘Dit is toch een nachtmerrie!? Hier in Nederland heb ik altijd het idee dat ik aan de lopende band overtredingen pleeg. Eigenlijk moeten ze aangeven wat wél mag, in plaats van wat niet mag. Dan hoef je maar een paar punten uit je hoofd te leren. Als ik moet spelen, pak ik altijd de trein heen en rijd terug met iemand mee. Ja, de trein ja, dat had ik twintig jaar geleden ook niet kunnen denken. Maar ik ben er nu aan gewend. Heb ik lekker mijn iPad bij me of een boek. En ik kan nog eens een borrel nemen.”

Sinds vier jaar bewoont Barry samen met zijn vrouw Sandra, jongste dochter Gina, zeven honden, twee katten en drie papegaaien een prachtige villa op Curaçao. Hij heeft er zelf twee auto’s: een Nissan Murano en een Ford FX250 Lariat, Sandra rijdt een Chrysler Aspen. Breed lachend vertelt hij: “Op Curaçao kosten auto’s geen drol. Neem die Murano, alles erop en eraan: leren bekleding, navigatie, back-up camera, luxe pakket en mooie installatie. Heb er omgerekend iets van 35.000 euro voor betaald. Kun je nagaan hoe automobilisten hier in Nederland worden uitgezogen. Dat is overigens niet de reden dat ik tegenwoordig daar woon hoor, maar wel een van de redenen waarom ik daar nu superleuke auto’s kan rijden. En dan denk je nu misschien, tja, een Japanner… De Amerikanen zeggen zelfs een beetje denigrerend: ‘You’re riding rice…’ Maar ik vind het oprecht een van de leukste auto’s die ik ooit heb gehad. Hij is pittig, hij is muisstil en vierwielaangedreven. En hij doet het altijd. 80% van de auto’s op Curaçao komt uit Japan, ze kunnen goed tegen het zoute klimaat en ze doen het altijd. Ik ben gewoon verliefd op dat ding, we gebruiken hem als boodschappenwagen omdat je er prima mee uit de voeten kunt in de kleinere straatjes in Willemstad.”

De nu bijna 63-jarige Barry is al vanaf klein jongetje autoliefhebber. Hij heeft er heel wat versleten en vertelt er smakelijk over. “De eerste auto waarin ik reed, was de Austin Glider van mijn moeder, een geweldige auto die het altijd deed. Bijkomend voordeel was dat ik er niet voor lul mee reed, het was echt wel wat met zo’n luxe houten interieur. Daarna kocht ik een AC Bristol Cobra, een megageil, klein tweezittertje. Als deurknop zat er een koordje aan het portier en er zat overdrive op elke versnelling, een dodelijk wonder. Iedere veertien dagen was er weer iets afgevallen of uitgevallen. Dus uiteindelijk was die auto een ramp. Ik was iedere keer blij als ik ergens was aangekomen met dat ding. Op een keer reed ik ermee naar Rotterdam, de snelweg daarheen was net klaar, en ik wilde toch even weten hoe hard dat kreng kon. Het was ‘s nachts en er was destijds sowieso nog niet zoveel verkeer. Dus gaan met die banaan. Tot ik op een gegeven moment een vreemd geluid hoorde. Bleek het linnen dakje er compleet af te zijn gescheurd. Zat ik ineens in de vrieskou met dat brulmonster, dakloos. Later hebben ze in Scheveningen bij een zeilmakerij een nieuw dakje voor me gemaakt. Maar ik kreeg wel genoeg van dat onbetrouwbare ding. Ik heb hem toen verkocht aan twee liefhebbers en ik hoorde later dat ze niet lang daarna zomaar linksaf tegen een boom waren gereden. Einde oefening voor die auto.”

Nog een auto waar Barry zeer goede herinneringen aan heeft, was de Saab 900 coupé. “Mijn grote vriend Alfred Lagarde (Veronica diskjockey die op nieuwjaarsdag van 1998 overleed, red.) was Saab-fan en hij reed een 900 coupé,”vertelt Barry. “Ik vond het na zes jaar Audi Quattro ook welletjes en Alfred zei: ‘We gaan naar de AutoRAI.’ Deze coupé was een gelimiteerde uitgave, de afscheidseditie van het model, en er stond een zwarte te draaien op zo’n podium. Die auto had een krankzinnige X-Factor. Alfred en ik bestelden er allebei een. We woonden ook bij elkaar in de straat en op een gegeven moment stonden er dus twee splinternieuwe, zwarte Saabs voor de deur. Helemaal te gek, het waren echt onze ‘meisjes’, onze black beauty’s. We noemden ze ook poepie en liefje enzo. (lacht). Later is die van mij gejat en total loss in een greppel teruggevonden, één van de verdrietigste dagen uit mijn leven. Er werd ook een revolver in gevonden en de politie vroeg of die van mij was. Dacht het niet, die auto was dus door criminelen gejat. Maargoed, hij moest wel naar de sloop, het koetswerk was helemaal verwrongen maar het interieur en de motor waren nog helemaal in orde. Na het overlijden van Alfred ging zijn Saab ook naar de sloop, hij had de motor helemaal op gereden. Die man reed ook als een debiel. Het leuke is dat beide auto’s later zijn opgekocht door een garagehouder die van onze oude auto’s één ‘nieuwe’ heeft gemaakt. Wonderlijk hè, zo zijn we toch nog een beetje bij elkaar, Alfred en ik…”

Ook over zijn Ford FX250 Crew Cab Lariat Superduty, een V8 die hij zijn ‘vrachtwagen’ noemt, is Barry lyrisch. “Je moet er echt in klimmen en vervolgens zit je enorm hoog wat ik erg prettig vind, het geeft een veilig gevoel. Ik breng mijn dochter Gina er ‘s ochtends altijd mee naar school en op een keer reed iemand in een gewone personenauto bij ons achterop. Nou, dat ding zag eruit als een verfrommeld stuk kroepoek, helemaal verwrongen. Zo zielig. En mijn vrachtwagen? Helemaal niks, nog geen krasje! En wij ook niet. Superwagen, hij is nu een jaar of zes oud. Maar ik zit nu een beetje met onderdelen, er moet één en ander vervangen worden en dan merk je toch dat je op een eiland zit. Eén dingetje en je zit anderhalve maand te wachten. Daar had ik geen zin meer in, dus ik heb een nieuwe besteld. Weer zo’n Ford Lariat, het nieuwste model.”

Op de vraag wanneer een auto onweerstaanbaar is voor Barry, zoals een Lady die Smiles, zegt hij: “De geur van een nieuwe auto vind ik geweldig. Als klein jongetje van dertien, veertien ging ik al naar de AutoRAI om te kijken en te snuffelen en kwam dan met plastic zakken vol folders terug. Dan zat ik dat thuis helemaal af te likken en te fantaseren dat ik dat allemaal kon kopen. Ik doe dat nog steeds; ik heb net de folder binnen voor die nieuwe Ford en heb zelf alles uitgezocht: kleur, velgen en de gadgets die ik erin wil hebben. Ik betrap mezelf er dan op dat ik iedere dag wéér in dat boekie zit te kijken, alsof je naar de Playboy zit te kijken. Dat boekie begint zelfs een beetje beduimeld te raken…. (lacht). Ja, zo blijf je een jochie hè…”
Ook van de witte Vantage is Barry onder de indruk. We oefenen een paar donuts op een verlaten industrieterrein, en hij zegt uit de grond van zijn hart: “Om te kwijlen. Echt ontzettend leuk om erin te mogen rijden. Maar, eerlijk is eerlijk: niets voor mij. Om in en uit te stappen moet je eigenlijk al als acrobaat bij Circus Renz werken. Ik vraag me af hoe die oude zakken die ik er altijd in zie rijden dat doen, die gaan zeker dagelijks voor een massage ofzo. (lacht). En zo’n auto moet je – vind ik – toch af en toe met 240 km/h over de snelweg kunnen jagen. Dat gaat op Curaçao niet. Nee, hiermee moet je over de Route Soleil naar Zuid Frankrijk blazen en dan al die mooie wegen door de bergen volgen naar Cannes, langs velden vol met zonnebloemen. Dat laatste is nog het allermooiste. Ik ben eigenlijk altijd een relaxte cruiser geweest. Toen Bella (Barry’s oudste dochter Isabella, red.) nog klein was, deden we dat wel op de Boulevard van Scheveningen met de Saab cabrio Viggen die ik toen reed. Keihard Barry White opzetten en dan heen en weer rijden met twee vingers aan het stuur. Dat was gewoon genieten. Kan ik met Sandra mijn vrouw niet doen, die rijdt als een waanzinnige. Ik ben gewoon bang naast haar, hang dan met witte knokkels aan die handels… Ik had een Nissan Patrol voor haar gekocht, zei ze: ‘die auto, dat ben ik niet’ zei ze. Toen heeft ze die Chrysler Aspen gekocht, ook een SUV maar veel groter, zo’n achtpersoons ding. Niet normaal.”

Radar Love is een klassieke cartune. Wat is eigenlijk het verhaal erachter? Barry legt uit: “Het nummer gaat niet per se over autorijden, maar over Extra Sensory Perception, het zesde zintuig. Iemand verongelukt op weg naar zijn geliefde, maar er is leven na de dood. Dat idee. Dat je dan nog steeds contact met elkaar hebt. Daar kan iedereen zich wel iets bij voorstellen. Ik zocht daarvoor een goede, herkenbare binnenkomer en dat werden de zinnen: ‘I’ve been driving all night, my hands wet on the wheel’.”
De band werkt momenteel aan hun nieuwe album dat ergens in de zomer uit moet komen en in Engeland opgenomen gaat worden. Krijgt Barry hiervoor ook inspiratie achter het stuur? Hij vertelt: “Ja hoor, maar die krijg ik ook op het schijthuis. (lacht). En een bepaalde weg op Curaçao met uitzicht over een Arizona-achtig landschap met cactussen doet ‘t wel voor me. Het is zo’n slingerweggetje tussen de rotspartijen door, heel ruig, dan staat er op eens een ezeltje aan de kant van de weg en zitten er een paar gasten een biertje te drinken… Het is fotogenieker dan de A4, zal ik maar zeggen. Als ik daar rijd, ervaar ik regelmatig een gelukzaligheidgevoel. Kort broekje aan en flipflops en een deuntje op de radio, een arm op de raamleuning, blikje bier in de houder en maximaal zeventig kilometer per uur rijden. Nou, dan komen die ideeën wel.”

Op Curaçao verzorgt Barry iedere dinsdagavond een programma bij de locale zender Radio Dolfijn. Hij draait allerlei muziek die hij lekker vindt – momenteel voornamelijk blues en veel Motown – en raakt daardoor ook geïnspireerd. Hij zegt: “Dan kom ik thuis om een uur of tien ‘s avonds en dan werk ik door tot een uur of drie vier ‘s nachts. Schrijf teksten en geniet me suf van de stilte om me heen.” Een rocker die lyrisch is over stilte, Barry is er zelf nog het meest verbaasd over. “Een jaar of vijf geleden kocht ik dit stuk bush, een flinke lap wildernis van 12000 vierkante meter,” vertelt hij. “Heb er een mooi huis op laten bouwen. Maar toen ik er voor het eerst kwam, viel de stilte me als negatief op. Je hoort alleen de vogels fluiten en destijds dacht ik: ‘Dit trek ik niet’. Maar ik ben er nu achter dat het wel dégelijk iets voor mij is. Begrijp me niet verkeerd: optreden vind ik nog steeds héérlijk. Maar als ik hier ben, dan is het ‘s middags: ‘Verrek, daar komt een auto’ en ‘Hé, vijf uur, daar is de KLM’. (lacht). Wilde katten komen langs, zwijntjes, parkieten, leguanen… We hebben zo’n Balinees palapahuisje in de tuin staan en daar komt dagelijks een vrij lelijke vogel bovenop zitten, zo’n grijs ding. Maar mooie aria’s dat-ie weggeeft! Ik voer hem dan het overgebleven maïs uit de bakjes van de papegaaien en ben totaal happy. En dan dat verpletterend mooie uitzicht… Ik zie elke dag de zon ondergaan in die zilveren zee. Dat had ik twintig jaar geleden niet zo kunnen waarderen als nu.”