Gastcolumn: Paulien Mol – Huizinga

In Autovisie verschijnt in ieder nummer – met mijn medewerking – een vrouwencolumn onder de naam Haarscherp. Heb je ‘m gemist? Hier de bijdrage van Paulien Mol-Huizinga. Paulien was ooit Miss Universe, werkte als model en presenteerde diverse tv-programma’s. Ze is getrouwd met Michiel Mol.

“Als bijbaantje werkte ik vroeger jarenlang als pompbediende bij het pompstation in ons dorp, De Steeg, een klein gehuchtje onder de rook van Arnhem. Je begrijpt dat dit nogal wat opmerkingen uitlokte van heren die het soms maar moeilijk konden verwerken dat een vrouw hun auto volgooide. Vreemd, want zo ingewikkeld is het aftanken van een auto nou ook weer niet. ‘Hang hem er maar even lekker in hoor!’ of ‘Hij mag van jou zeker wel helemaal vol hè!’ kreeg ik om de zoveel tijd naar mijn hoofd. Ik lachte de persoon in kwestie dan altijd vrolijk toe en hoopte maar dat ik z’n dag een beetje had gemaakt. Toch was die pomp wel de plek waar ik mijn eerste auto-interesse opdeed. Niet dat ik nu opeens zoveel verstand van auto’s had, maar ik hoorde het wel als er een V-snaar vervangen moest worden en keek wat minder onnozel als een motorkap open ging.

Een aantal jaren later kreeg ik tot mijn grote enthousiasme de kans om mee te doen aan de Renault Mégane races op Zandvoort. Niet gehinderd door enige kennis van racen, nam ik plaats achter het stuur en gaf gas. Geweldig vond ik het. Dat ik wel lef had maar nog geen idee van, bijvoorbeeld, ideale lijnen rijden, resulteerde uiteindelijk in een mega crash. Drie keer in de rondte en op z’n kop parkeren in de grindbak, ‘mijn’ Mégane was volledig total-loss… Ik vond racen toen direct welletjes, dit was blijkbaar niet echt handig voor een – destijds – verse moeder.

Inmiddels ben ik drie kinderen verder en getrouwd met een man die zelf eerder ‘auto’ zei dan ‘mamma’. Zijn autoliefde werkt dan ook behoorlijk besmettelijk. Door Michiel mag ik de Formule 1 races regelmatig van zeer dichtbij meemaken. Vooral de kwalificatie op zaterdag vind ik spannend. Dan komt het echt aan op de power van de auto en de kwaliteiten van de coureur en tijdens de afvalrace beland ik iedere keer weer op het puntje van mijn stoel. Nu Force India, zeker dankzij Sutil, niet onverdienstelijk presteert, is het natuurlijk nog leuker om het allemaal mee te maken. Als ik dan in de pits sta en het ronken van de motoren tot in het binnenste van mijn maag voel, denk ik nog vaak terug aan mijn dagen bij de pomp toen ik nooit had durven dromen dat ik het hart van de F1 ooit van zo dichtbij zou voelen kloppen.

(Dit is niet de Ferrari waarin Paulien reed.)
Ondanks mijn crash rijd ik zelf nog ook steeds graag. Een paar weken geleden werd in Blaricum bijvoorbeeld een oldtimer rally georganiseerd en ik mocht meedoen in een Ferrari 275 GTB uit 1965. Nu ben ik helemaal niet zo’n Ferrari fan, maar het starten van zijn motor, die volle, krachtige brul, blijft een van de mooiste geluiden die ik ken. Bovendien heeft dit monster een schakelbak waarvan mijn hart sneller gaat kloppen. Je moet hem flink intrappen voordat hij luistert en de achteruit zit op de plaats waar normaal gesproken het eerste verzet zit. En z’n één zit op de plaats waar tegenwoordig de tweede versnelling zit. Hou me ten goede maar volgens mij was ik de enige vrouw achter het stuur van de honderdzeventig deelnemende bolides en bovendien had ik een bijzondere navigator naast me. Onze twaalf jaar oude zoon Paul. Samen hebben we hard gewerkt en menige concurrent achter ons gelaten. De 275 reed als een zonnetje en zijn gretige motor maakte dat ik het gaspedaal flink wilde vloeren. Hoe hoger de toeren, hoe hoger ook de decibellen. Paul was de beste navigator die ik me wensen kon, waardoor ik me enkel op de weg en het rijden hoefde te concentreren. We genoten nog lang na van deze dag, al was het maar omdat ik de volgende een stevige spierpijn in mijn rechterschouderkop had van het schakelen. Ik had het er graag voor over.”