Gastcolumn: Mirjam de Graaff

In Autovisie verschijnt in ieder nummer – met mijn medewerking – een vrouwencolumn onder de naam Haarscherp. Heb je ‘m gemist? Hier de bijdrage van Mirjam de Graaff. Zij is cameraregisseur bij BNN en richtte na het overlijden van haar broer Bart de Graaff de Bart Foundation op, een stichting die kinderen met een ernstige aandoening helpt.

Mirjam: “In de klas van Bikkel (groep 3 = 6 jaar) kwam het onderwerp homo ter sprake. De juf vroeg of iemand wist wat een homo is. Bikkel, onze zoon, stak zijn vinger op en riep: “Ik weet het”. “Oké Bikkel,” zei de juf, “Dus jij weet wat een homo is?” “Ja juf, dat is iemand die niet opschiet in de auto, want dat zegt mijn moeder altijd!” En zo werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt qua rijgedrag.

Mijn pronkstuk qua auto is toch wel de Porsche 911 2S uit 1997 die van mijn broer was. Toen Bart nog leefde mocht ik er heel erg graag naar kijken, er vlak langs lopen en mijn vingers over de lak laten glijden… Maar rijden…..nee, écht niet! De Porsche paste bij Bart, hij hoorde in die auto. Nu was mijn liefde voor Bart intens, maar ik had toch ook altijd een klein plekje in mijn hart voor zijn auto. En toen was-ie opeens van mij. Hoewel ik liever Bart had gehad was dit een goeie tweede…

Voor dagelijks gebruik wilde ik echter een grote auto omdat we drie kinderen hebben. Met het oog op vriendjes meenemen, viel mijn oog op een Chevrolet Suburban. Dus mijn lieve man, Peter Jan, kocht er een uit 1977. Prachtig lichtblauw met wit, helemaal gerestaureerd, de kinderen noemden hem al snel de blauwe olifant. Drie banken voor wel negen personen. Met kinderfeestjes waren we de helden van het schoolplein, vijftien kids erin en het liefst zonder gordel. Maar na een paar maanden rondjes rijden, veelal op zoek naar een passende parkeerplaats, werd ik helemaal gek van herrie van de V8 big block en de hitte want er zat geen airco in. Het werd tijd om manlief weer onder z’n ballen te kietelen voor een nieuwe auto.

Het werd een Dodge Journey omdat er ook zo lekker veel in past en omdat een Q7 te duur was. Het uitzoeken bleek een klein drama want Truus wilde perse een R/T met grote wielen en een dakrail, zeven zitplaatsen, navigatie, getinte ramen en hij moest zwart zijn, want ik blijf toch wel echt een vrouw. Zwart kleed af.
Na maanden internetten vond Peter Jan een rode en een blauwe met alle opties maar mijn antwoord was steevast “NEE’! Hij moet zwart zijn!” Een paar maanden laten kreeg ik m’n nieuwe, tweedehandse, zwarte Dodge Journey. En oh, wat ben ik er blij mee. Zo blij dat ik bij alle cadeaumomenten in een jaar dingen vraag – en krijg – voor m’n auto. Sinterklaas: prachtige RVS sierstrips. Valentijnsdag: ingebouwd DVD systeem. Moederdag: RVS tankdop. Als een kind zo blij! Misschien moet ik m’n man vast voorbereiden want voor mijn verjaardag wil ik dit jaar weer iets bijzonder moois hebben. De Q7!

Ook de Porsche is niet werkloos. Ieder jaar rijden we voor de Bart Foundation een rally die ‘The Miles of Mystery’ heet. Alle deelnemers doneren een riant bedrag aan de Bart Foundation en mijn man en ik rijden in Bart’s auto mee om het geld op te halen. Bij deze rally weet je van te voren niet waar je heengaat, je weet alleen dat je vijf te gekke dagen krijgt met prachtige routes en luxe hotels. Het is geen snelheidsrally maar een mooiheids-en-we-doen-een-spelletje-en-na-afloop-een-biertje-rally. Er is een onderdeel waarmee ik steevast de mist in ga, de regulariteit. Gemiddeld bijvoorbeeld PRECIES 37,7 kilometer per uur rijden, de route zoeken en soms stoppen voor stempels. Dan zit ik in dat kanon, de kilometerteller net onder de veertig km/h, een gestreste man met kaart op schoot naast me en Bart op m’n linkerschouder die alleen maar keihard roept: “Die auto kan snéller… wat een HOMO ben jij zeg!”

Klik hier en op hier voor de rally ‘Miles of Mystery.

NB: De redactie van Autovisie kreeg naar aanleiding van deze column wat reacties van homo’s en vrienden van homo’s die zich aangevallen voelden. Het was geenszins onze opzet om wie dan ook te beledigen, het gaat hier om Mirjams herinneringen aan haar broer Bart, die soms – grote mond, klein hartje – op deze manier uit de hoek kon komen.