De terreur van Ted Sluymer
Mijn collega’s van Autoblog lenen zich weer voor een venijnig stukje werk van ons aller Ted Sluymer onder de titel ‘De terreur van de importeur’.
Voor wie hem niet kent – en dat kan heel goed – laat ik de man even voorstellen: eerst verdiende hij zich een slag in de rondte met zijn schrijfsels over testritjes, vervolgens ging hij zich zo belangrijk voelen dat hij zich onmogelijk maakte in de autojournalistiek door ruzie te schoppen met zo ongeveer iedere importeur en schrijvende collega van Nederland. Om er vervolgens een boekje over te schrijven waarin alle personen met naam en toenaam even de pan uit worden geveegd – inclusief persoonlijk lief en leed. De man heeft een scherpe pen, kan het goed verwoorden (hoewel het boekje werkelijk om te huilen is) maar ik vind dat hij DIE DROL NU ECHT EENS MOET DOORSLIKKEN. In ieder ‘huwelijk’, dus ook in dat tussen importeur en dealer, gaat wel eens wat mis. Dat heet menselijke interactie. En ja, het kan er hard aan toe gaan. Maar waarom voelt Sluymer zich zo geroepen om dat allemaal weer te openbaren? In mijn Groot Woordenboek der Nederlandse taal staat onder ‘gefrustreerd’ een foto van Ted. Gaap…
Nou Viola, ik ken die hele Ted Sluymer niet, maar zo te zien trekt ie op Autoblog wel de deksel van een beerput!
Het raakt jou kennelijk méér dan zo’n bus van de Connexxion 😉
Ik geef gewoon wat vrouwelijk tegenwicht Karel! 🙂
En terecht 🙂
Waarom schrijf je iemand dan niet de grond in op basis van feiten? Dit is erg op de persoon geschreven.
Nou, dat is het juist. Het zijn feiten. Boekje. Importeurs die hij wel erg tegen de haren in heeft gestreken. Met naam en toenaam noemen van mensen en collega’s en dan ook nog prive-info over die mensen erin zetten. Dat getuigt allemaal niet van veel respect, hoe oneens je het ook met de gang van zaken bent. Dus ja, ik vind dan dat ik dat er even bij moet halen om mensen van meer info over de persoon te voorzien. Dit is een oud verhaal dat constant weer naar boven komt bij hem. Dat ik dan concludeer dat hij gefrustreerd is, is dan mijn verantwoording. Het lijkt mij op een soort Don Quichote verhaal: hij vecht tegen windmolens.
Maargoed, ik begrijp jou ook wel hoor, het lijkt een soort oorlogje spelen. Maar ik vond dat hij wat tegengas nodig had. Kijk nog maar eens op autoblog, dan zie je dat de discussie nog verder ging. Hij zegt dan ook dat hij het boekje gaat heruitgeven, en dan zonder de namen. Lijkt mij goed, al is het verhaal nu echt wel verteld.
Zucht, ben er nu ook klaar mee.
dat snap ik, maar had het ongeveer zo verwoord als in je commentaar en je had een beter argument gehad. Overigens krijgt hij veel tegengas, onder meer van Rick Dos (op wiens naam een flauwe opmerking wordt gemaakt).
Eigenlijk teveel aandacht voor de man.
zou hij al uitgegeten zijn?
Ik vrees dat voortaan de sfeer op de jaarlijkse autoblog.nl nieuwjaarsborrel wat gespannen zal zijn 😉
Ik denk dat het wel meevalt 🙂
Tien vrienden heeft ‘ie nog, op Facebook. Daar zitten dan wel Dennis Sluymer en Larissa Sluymer bij. En zijn eigen bedrijfje – variant op Brikkiosk punt nl – heeft ‘ie ook tot vriend gepromoveerd. Blijven er zeven over. Best veel nog, voor zo’n eppo die het in discussies steeds opnieuw onder de gordel zoekt.
Mijn advies: loop liefst met een grote boog om deze Sluymer heen. Hij maakt een hoop herrie, gooit er negatieve stellingen in zonder enige argumentatie – zonder enige reden zelfs – en verdwijnt dan weer van het toneel.
Eén keer had ik de twijfelachtige eer van gedachten te wisselen met dit heerschap. Viel niet mee. Ik moest erg aan Shakespeare denken: a poor player, that struts and frets his hour upon the stage and then is heard no more…
Ach ja, dit soort mensen moet er ook zijn Uriel. Al is het maar om ons te laten zien dat het ook anders kan. 🙂
Je kunt Sluymer schieten of je vind hem een aardig persoon met een eigen mening, dat laatste schijnt niet te mogen in dit calvinistische landje waarin eenieder de ander nog harder naait dan je zelf genaaid wordt. Ik moet zeggen dat Viola geen haar beter is in haar reactie dan zij Sluymer afschildert. Je kunt het met Sluymer eens zijn of niet, over hoe hij dingen verwoord, maar als je daar doorheen prikt weet je dat hij gelijk heeft.
Er is niet zoiets als ‘gelijk hebben’. Er zijn alleen meningen. En ik heb, net zo goed als Sluymer, de mijne. Ook over hem. So be it.