Column Nico Dijkshoorn

Sinds men bij De Pers ging bezuinigen op freelancers en ik geen autostukkies meer voor ze mocht krassen, heb ik het gratis krantje een tijdje – uiteraard zwaar beledigd – genegeerd. Toch moet ik bekennen dat ik het nog steeds het allerleukste krantje van Nederland vind. Het komt door hun anders-dan-anders aanpak (waar ik uiteraard erg goed bij paste, maarja, als het om geld gaat doen veel mensen nu eenmaal dingen waar ze later geheid spijt van krijgen) 🙂 en hun uitstekende columnisten. Hier de column van afgelopen vrijdag door dichter/schrijver/muzikant Nico Dijkshoorn. Hulde, hulde! 

parkeren

Het is jammer dat, door een onderzoek van de ANWB, de stopplaatsen langs de Nederlandse snelwegen negatief in het nieuws komen. Deze zomer zit bij de ANWB iemand zich ontzettend te vervelen. Eerder deze week stuurden ze de uitslag van een pizzatest de deur uit. Die uit Leeuwarden moet u niet hebben, want die buigt door onder het gewicht van de kaas. Normaal gesproken raken dit soort onderzoekjes mij niet. Het is de ANWB maar. Geschreven voor mensen die zes keer per week hun bandenspanning opmeten en ’s nachts met een verrekijker voor het raam zitten of niemand hun airbags jat. De ANWB schrijft voornamelijk voor doodsbange mensen. Nu moet ik echter protesteren. Ik ben dol op Nederlandse stopplaatsen. De aankondiging van een stopplaats is al zo fijn. Vooral als er geen mes en vork bij staan. Dat zijn de allermooiste plaatsen. Alleen een houten tafel met twee banken. Meer dan genoeg. Het mooie van deze rudimentaire stopplaatsen is dat ze geen kapsones hebben. Vergelijk het maar met kapsalons die namen dragen als Total Hairbalance Gé Rard of Virtual Hairsalon 3000. Je kunt het noemen hoe je wilt, je kunt het aankleden zoals je wilt, maar the bottom line is toch dat er een alsmaar over haar vakantie kwekkende studente met te lange nagels in je kop staat te wroeten. Zo is het met stopplaatsen ook. Iets te drinken verkopen, een speeltuintje voor de kinderen en wat toiletten neerzetten, het leidt alleen maar af van het oorspronkelijk idee. Even stoppen. Mij ontroert het juist, dat primitieve gedoe aan de rand van een stukje asfalt. Waar maak je dat nog mee? Het dwingt de moderne mens contact te maken met de elementen. Ik mag daar, aan zo’n ondergekotste kampeertafel vol met oud zaad, graag over nadenken. De zakenman, onderweg uit Groningen, richting Amsterdam. Voelen dat je moet ontlasten. Wachten, wachten. Heel hard iets zingen. Jezelf van je stuur afduwen, met je kont in de kalfsleren bekleding. Denken aan een heel lelijke Duitser. Tot niets meer helpt en je, in godsnaam dan maar, een stopplaats oprijdt. Een Mercedes met een open deur, voor wat licht. Een bladzijde uit de notulen in de rechterhand en dan de bevrijding. Eindelijk weer eens, balancerend op achterkant van je voeten, in het gras kakken. Om je heen kijken. Een hele rij witte proppen papier. Je voelt een band met de mensen die hier, net zoals jij, boven het gras hebben gehangen. Gras. Je ruikt voor het eerst sinds tijden weer gras. En jezelf. Je voelt voor het eerst in 27 jaar wind langs je kont waaien. Zo herken je ANWB-leden. Altijd hun broek aan.

4 Comments on “Column Nico Dijkshoorn

  1. altijd jammer dat als je lid van de ANWB bent ..
    verplicht dat imbiciele blad in de bus krijgt ..
    met fietsmapkaartlesstandaard testen en brandblusser informatie ..
    nog maar te zwijgen van de bio-stabiel achtige advertenties die de doelgroep (jij) moeten aanspreken ..

    terwijl wegenwachters helemaal in hun werk opgaan en als bezettene een oplossing voor je soms onmogelijke problemen zoeken .. en vinden ..
    om daarna met pijn en moeite een blikje Coca-Cola fooi aan te kunnen nemen ..

    wegenwachters hebben me echt vaak gered met mijn halve sloop amerikanen en basis principes geleert wat betreft “troubleshooting” ..

  2. @Lincoln: ja, een basis abonnement puur en alleen wegenwacht zonder die rommel eromheen zou best wel wat zijn.

  3. Ik ken Nico Dijkshoorn van zijn columns voor VI. Uitstekende columnist. Niet altijd een realistisch standpunt maar altijd zeer vermakelijk om te lezen.

  4. Hulde aan Nico, een vrij denkende in een woestijn van angsthazen en betuttelaars.

    Als ik dan tóch beroofd moet worden, dan maar met mijn broek op mijn enkels langs de A2.

    Misschien dat de geproduceerde lucht de overvallers doet besluiten mij te ontwijken, en een ANWB lid met broek aan en fietskaart op schoot, te overvallen.

    By the way,
    Mooiste stopplaats langs de weg?
    De stopplaats boven op “Serra da Estrela” (Portugal),
    Om 3 uur ‘s nachts op 1500 meter hoogte de melkweg bekijken zoals je die nog nooit gezien hebt.
    Zo aarde donker dat je zelfs op tien centimeter afstand je auto niet meer kunt zien.
    Zodra je de portier dicht gooit is de auto onzichtbaar.

    Zo onwerkelijk stil, te koud voor krekels.
    De wind is het enig hoorbare geluid.

    Heb me daar voor het eerst en laatst één met het heelal en tegelijkertijd volkomen nietig gevoeld.

    Alle “grote” problemen waren in één klap tot nietszeggend stof verworden, en ik heb een kwartier lang onbedaarlijk zitten janken van pure ontroering.

    Kan het iedereen van harte aanbevelen.
    Ook bij daglicht trouwens, kan je het hele land in alle windrichtingen overzien.

    Groeten,

    Michel

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*