Carwoman als Cartoon: Topper van de week

In deze tweede aflevering van Topper van de Week staat – hoe ijdel – het nieuwe logo van Carwoman centraal. Hoe vinden jullie ‘m?

Autoblogger Vincent legt uit: “Het logo is gemaakt via een wedstrijd op 99designs.com die ik vond via dit artikel. Naar aanleiding van Viola’s wensen hebben mensen wat logo’s gemaakt en daar hebben we er eentje van gekozen. We zullen de header komende tijd wat vaker afwisselen en ook zal er zo nu en dan een advertentie in getoond worden.”

Het was nog even en gepuzzel want de ontwerpers hadden eerst een cartoon gemaakt van een blondje met hoedje in een klassieker. Natuurlijk veeeel te tuttig voor mij. En het moest natuurlijk wel een sportwagen worden! Na wat aanwijzingen is dit het geworden.

Grappig weetje is trouwens dat ik zelf helemaal niet zo van cabrio’s houd. Lees deze column uit 2007 maar:

© House of TXT

Ooit stond ik in de file in een brandweerwagenrode Audi A4 cabriolet en werd vanuit een vrachtwagencabine toegeroepen: ‘Hé, die heb je zeker op je rug verdiend?! Juist ja… Dit soort Neanderthaler-achtige reacties zullen steeds vaker achterwege blijven nu de open auto bereikbaar is voor steeds meer vrouwen. In iedere prijsklasse en van ieder merk is er tegenwoordig wel een kek-uitziende, topless versie te koop. Anno 2007 domineren vrouwen de cabrio-markt zelfs. In totaal werden er in 2007 9.196 ‘daklozen’ verkocht. Hiervan werden er 4.028 exemplaren geregistreerd op naam van een bedrijf, kregen er 2.603 een vrouwelijk baasje en werden er 2.584 stuks op naam van een man geschreven.
Nu ziet cabrio-rijden er in films altijd romantisch uit, bij mij ontaard het steevast in gedoe met haar-elastiekjes, wegvliegende petjes, sjaals en paperassen, verbrande schouders, handtassen die van de bijrijdersstoel worden gejat, vieze landbouw- en uitlaatgeuren en ongewenst commentaar. Maar toen ik onlangs de folders van Saab’s 9-3 Cabriolet op BioPower en de zogenaamde Spring Edition (in Lynx-Yellow en met o.a. mooie, zwarte bekleding) bekeek, voelde ik toch kriebels. Rijden in deze volledig gefacelifte cabriolet zou mij volgens deze zonnige brochure namelijk ‘het lentegevoel in de winter’ opleveren. Dus zoefde ik bij min twee graden Celsius fluks het dak van het chique, sportief uitziende testexemplaar open met de druk op een knop. Rijdend in de bebouwde kom vermaakte ik me vervolgens prima. Veel mensen lachten me toe – of uit – en ik zag wijzende kindervingertjes: ‘Kijk mama, die mevrouw is gek!’ Maar op de snelweg moest ik de op hun voorhoofd tikkende vrachtwagenchauffeurs helaas al gauw gelijk geven. Bij 120 km/h veranderde de gevoelstemperatuur namelijk in min twintig graden Celsius en mijn neus in een cherry-tomaat. Ook waaide er, ondanks opgeklapt windscherm, een onaangename Noordpoolbries rond mijn benen. Alleen mijn derrière voelde, met dank aan de stoelverwarming, nog niet als die van een diepvrieskip. Bibberend zette ik de temperatuur en de blowers op standje Curaçao, maar het mocht niet baten. Bij het eerste beste schelp-station sloeg ik af, om onder luid geklap van enkele tankende medemensen de kap te sluiten…