Beursboys

De meeste mannen denken dat ik een hekel heb aan de pitspoezen en beursbabes die de autowereld tijdens de Formule 1 en tijdens de salons bevolken. Dat is niet het geval. Wat mij betreft mogen er juist nog veel meer bijkomen. Maar dan wel die van het juiste sóórt. Onlangs zag ik een toppertje aan het werk op de Salon International de l’Automobiles in Parijs. Dit meisje zat op de motorkap van een sportauto, (welk merk & type weet ik niet meer, ik was teveel afgeleid) op een stand van een of ander nevenproduct. Accu’s ofzo. Ze had een zeer kort, strak, wit jurkje aan en hoge witte laarzen. Haar lange donkere haar zwierde los om haar hoofd, ze was mooi opgemaakt en flirtte als een gek met de tientallen koortsachtig klikkende camera’s die zich helemaal vanzelf voor haar prachtige neusje hadden verzameld. Ze gleed over de motorkap, kromde haar rug en bood de lenzen heel strategisch af en toe een piepklein kijkje op haar waarschijnlijk even minuscule (of niet aanwezige) slipje. Ik heb er ademloos naar staan kijken.

OPGEWONDEN
Ik ken haar geheim. Het heet ‘lol hebben in wat je doet’. De reden waarom sommige mensen succesvol zijn, is omdat zij dingen doen die ze oprecht leuk vinden. En niet omdat het uiteindelijk veel geld en/of macht oplevert. Deze leukheid is besmettelijk en straalt af op de omgeving waardoor hij of zij zonder enige moeite andere bevlogen mensen aantrekt. Als ik zo’n volbloed beursbabe aan het werk zie en haar over de motorkap zie kronkelen raak ik zelf ook opgewonden. Werkt hetzelfde als met goed gemaakte porno: als je ziet dat de actrices het echt naar hun zin hebben (en nee, dat zit ‘m niet in keihard gekerm), vind ik het allemaal meer dan prima.
Heel langzaam begint in de autowereld het besef door te sijpelen dat auto’s niet alleen een mannending, maar een mensending M/V zijn. En dus zie ik steeds meer mannelijke modellen of ‘beursbengels’ op de shows. Vorig jaar kwam ik ze voor het eerst tegen op de stands van Smart en bij Lancia. Vooral één van de Italiaanse Lancia-katers was een topper. Hij, gestoken in een strak Italiaans designerpak, stond bij een in dubbele kleuren uitgevoerde Ypsilon en beflirtte me eerst hevig met zijn ogen. Laat dat maar aan de Italianen over. Toen ik dichterbij kwam, stelde hij zich netjes voor en begon me van alles te vragen over mijn autovoorkeuren. Of ik deze Yps zou kopen, welke motorvariant mij aan zou spreken en uiteraard over de bicolore-kleuren. Dit alles met een sausje van: ‘Wat ben jíj leuk’. Kijk, zo verkoop je een auto aan vrouwen. Neem ons serieus, toon oprechte interesse, voer een intelligent gesprek en gebruik je bodylanguage. Want met alleen maar mooi zijn, wat deze Italiaan absoluut was, kom je er niet. Je hebt die vonk nodig. Vrouwen voelen het meteen als die écht gemeend is. Dat is ook de reden waarom het tijdschrift Playgirl nooit de oplages van Playboy, in zijn gloriedagen, heeft gehaald. De mannen in Playgirl poseerden dan wel als opgewonden standjes, maar hun ogen en hun essentiële onderdeel – veelal discreet verstopt achter een shirt of handdoekje – verried dat ze niet echt blij werden van hun fotomodellenwerk.

MALE MODELS

Hetzelfde geldt helaas voor de meeste male models die voor automerken op een beurs staan. Op de Salon van Parijs zag ik er twee op de Volvo stand. Toen ik de knapste vroeg of hij even bij de C30 wilde gaan staan voor een foto, keek hij me aan of hij het zojuist in zijn broek had gedaan. Zoiets was hem blijkbaar nog nooit gevraagd en dus poseerde hij als een geconstipeerde bejaarde.

Op de Fiat vloer werd ik ook al niet vrolijk van de twee MTV-bling-bling boys die om een sportieve, feloranje Punto heen hingen. Ze droegen baseball-caps, glimmende trainingspakken, gympies en veel gouden schakelkettingen. Bij nadere inspectie bleek daar het Fiat-logo aan te hangen. Deze twee popi-jopies hadden overduidelijk een flirtcursus nodig, want wat zij deden had niets met sjansen te maken. Eerder met ‘hoe-jaag-ik-potentiële-klanten-weg’. Het ging zo: de één riep iets naar mij en keek vervolgens knipogend naar de ander. Waarop de ander ongegeneerd in de lach schoot. Ik voelde me in de maling genomen en liep door. Hoewel ik die Punto absoluut een gaaf karretje vind en deze uitvoering best beter had willen bekijken.

Op de Seat-stand hadden ze het beter begrepen. Daar trad een groep dansers op – mannen en vrouwen – die het naar verluidt ook voor de Nike-commercials hadden gedaan. Geweldig, wat een vuur en passie spatte af van dat optreden op opzwepende muziek. Nu hebben dansers natuurlijk niets te maken met de auto’s zelf, maar het illustreert wel het Spaanse temperament dat het merk graag wil uitstralen. Slim! Naderhand zag ik een van deze dansers backstage terug en complimenteerde hem met de show. Waarop hij me spontaan zoende en mij tegen zijn brede, bezwete borst drukte voor een foto. (die helaas mislukt is…) You Tarzan, Me Jane… Ik weet al op welke stand ik volgende keer als eerste ga kijken.(Deze column is eind 2006 verschenen in Autovisie)