Auto sound: Stilte spreekt

Auto sound: Stilte spreekt

Vanochtend las ik in De Pers een artikel over concertbezoekers die tijdens optredens van bands en artiesten hun mond maar niet kunnen houden. Biertje in de hand en van klepperdeklep gaat dat, een hele avond door. Vaak zelfs met de rug naar de artiest(en) toe. Soms is de praatherrie zo oorverdovend dat de optredende artiesten hun eigen stem, slag- of gitaarwerk niet meer kunnen horen. En het publiek om stilte moeten vragen. Zangeres Anouk gaf laatst het goede voorbeeld door te dreigen met opstappen als mensen hun mond niet kunnen houden. 

Stilte. Het is een woordje dat in het leven van de moderne mens niet meer zo vaak voor lijkt te komen. Tijdens een vraaggesprek met Joop Donkervoort vertelde hij me dat hij standaard geen radio’s inbouwt in zijn Donkervoorts. Je moet tenslotte kunnen genieten van het karakteristieke motorgeluid dat dan heerlijk kippenvel bij je opwekt. Joop is dan ook een purist in optima forma. Hij houdt niet van prietpraat, het moet ergens over gaan.
Nu kan ik erg genieten van mijn favoriete cd’tje in de speler. En in de file was het – toen ik er nog dagelijks in stond – altijd gezellig wakker worden met het oeverloze en toch vermakelijk gezwam van Edwin Evers en consorten. Het geluid van de langskrijsende Corvettes en brullende Astons op Le Mans bezorgden me een 24 uur durende grijns op het gelaat. En een ronkende Harley doet me ook nogal wat.

Toch bespeur ik in mezelf steeds vaker een neiging tot het killen van allerlei ‘ruis’. Zette ik voorheen vaak meteen de tv of radio aan als ik thuis kwam, tegenwoordig hul ik me steeds vaker in rust. Luister ik tijdens het hardlopen in het bos liever naar de vogeltjes en aan zee liever naar de branding & de meeuwen dan naar de iPod. En ben ik tijdens een rit  steeds vaker tevreden met alleen het zachte achtergrondgebrom van de 1.9 JTD. Ja, ik begrijp mensen die last hebben van krijsende jeugd op straat, keihard telefonerende mensen in openbare ruimtes en de tetterende radio’s van bouwvakkers.

Ook mijn eigen stem wordt onbelangrijker. Ik kan het geschetter in mijn hoofd, dat er voorheen dan tevens als een soort woordendiarree uit mijn mond kwam, vaker temmen. Ik houd mijn commentaar steeds meer voor me, als daar niet om wordt gevraagd. En: ik kan steeds beter luisteren, wat handig is voor een journalist 😉
Tijdens een interview met makers van elektrische auto’s vertelden ze me uitgebreid over het het geluid dat deze voertuigen straks gaan maken. Omdat we met z’n allen gewend zijn aan het geluid dat een verbrandingsmotor maakt, zal er – tenminste aanvankelijk – behoefte zijn aan het toevoegen van geluid. Elektrische auto’s zijn op wat banden- en windgeruis na tenslotte stil en in de stad en op lage snelheden kan dat gevaarlijk zijn voor voetgangers en fietsers. Mits ze tenminste geen iPod op, of mobieltje aan hun oor hebben, dan is overreden worden wat mij betreft ‘eigen schuld, dikke bult.’ (Verzekeringsmaatschappijen en ‘de Wet’ denken hier geloof ik nog anders over…)

De vraag waarom we zoveel behoefte hebben aan geluid, zit ‘m volgens mij in het feit dat stilte behoorlijk confronterend kan zijn. Bij afwezigheid van geluid dienen zich allerlei gevoelens aan. Emoties komen los, maken zich kenbaar.  Angst, hulpeloosheid, woede, teleurstelling. Allemaal zaken die we niet willen voelen. Heppie-de-peppie willen we constant zijn. En dus wordt de ‘narigheid’ gecamoufleerd met herrie, gepraat en bijgeluiden. 

Het stemt mij hoopvol dat makers van elektrische auto’s het toevoegen van geluid als iets tijdelijks beschouwen. Als stille auto’s over een paar decennia helemaal ingeburgerd zijn, verdwijnt de behoefte aan extra decibellen volgens hen vanzelf. Hopelijk verdwijnt daarmee ook de behoefte om ieder sprankje rustgevende stilte op te vullen. Of dat nu komt uit allerlei apparaten of uit onze eigen onrustige mind en mond.