Auto’s testen: objectiviteit bestaat niet

Auto’s testen: objectiviteit bestaat niet

Het testen van auto’s is zo ongeveer de meest inexacte wetenschap die er bestaat. En het is nog zeer oneerlijk ook. Autofabrikanten steken biljoenen in het ontwikkelen en bouwen van een nieuw model, alleen maar zodat het bekritiseerd kan worden door een stel nitwits dat meestal niet eens het verschil weet tussen een schokdemper en een stuurstang, mijzelf inclusief.
Ik baseer mijn oordeel over een auto simpelweg op de vraag of ik de auto leuk vind of niet en dat heeft helaas vaak weinig te maken met de auto zelf. Meestal ben ik helemaal idolaat van Porsche, maar toen ik laatst de Cayman R reed, was ik ongesteld, het weer grijs en koud en had ik een stijve nek. Tot overmaat van ramp moest ik vanwege een lossende vrachtwagen achteruit rijden op een smalle Amsterdamse gracht. Met een auto van ruim een ton onder de kont en hordes fietsers naast je die denken dat ze het alleenrecht op de klinkers hebben, resulteerde dat in het onaangename ‘ik wil hier weg’ gevoel. Op dat moment vond ik het dan ook helemaal niet erg om de sleutels weer af te moeten geven.

Dan de Toyota IQ. Sommige mensen scharen dit soort auto’s onder de noemer suffige boodschappenautootjes, maar ik snorde er op een windstille, zomerse namiddag prinsesheerlijk mee over de zonovergoten Utrechtse Heuvelrug. Het driecilindertje snorde als een van mijn katten als ze gekroeld worden, de wegen leken vanwege de overhangende bomen wel groene tunnels waar het licht vrolijk tussendoor glinsterde en de hand van de leuke man naast me lag liefdevol op mijn bovenbeen. Topauto dus!
Hoe graag doorgewinterde journalisten je ook willen doen geloven dat er ‘goede’ en ‘slechte’ auto’s bestaan: alle auto’s voelen goed op verlaten wegen in het Amerikaanse Arizona of langs de Zuid Franse kust en met Sympathy for the Devil van de Stones schallend uit de boxen. In de file, of op het moment dat je verkering net uit is, zit je net zo rottig in een Jaguar F-Type als in een Nissan Pixo. Dus laten we eerlijk zijn: objectiviteit bestaat niet.

Dit gegeven wordt onderstreept door de wetenschapper Victor Lamme. Deze hoogleraar cognitieve neurowetenschap aan de Universiteit van Amsterdam schreef het boek ‘De vrije wil bestaat niet’ waarin hij uitlegt dat alle beslissingen onbewust en automatisch worden genomen in het emotionele centrum van ons brein. Niet in ons rationele centrum. Het blijkt zelfs dat de ratio altijd achter een beslissing aan hobbelt, soms duurt dat wel tien seconden. Wil je als autobouwer dus weten wat iemand echt leuk vindt en graag wil kopen, dan kijkt men in het emotionele centrum waar bijvoorbeeld lang ‘vergeten’ eerdere ervaringen, angsten, begeertes en de meningen van anderen huizen.
De emotie spreekt dus een beslissend woordje mee. Het mooiste meisje van de klas kiest opeens voor die nerd met puisten en de man die altijd netjes zijn afval scheidt, komt voorrijden in een benzineslurpende asobak. Dus ja, mea culpa. We zijn allemaal maar mensen.

(Deze column verscheen in Go! Mobility, het blad van de RAI Vereniging.)