Autorijden met een glimlach

In de nieuwe Happinez een stukje over autorijden met een smile: het is zeer aan mij besteed. Sinds ik niet meer dagelijks op de snelweg zit, valt de agressie me des te meer op. Mensen (lees: mannen) die je – terwijl je 140 rijdt – met 150 km/pu voorbij moeten. Die je meteen rechts inhalen als je drie seconden te lang links blijft rijden. En die, als je ook maar even aarzelt over welke kant je op moet in stadsverkeer, meteen hun middelvinger opsteken, pushen en toeteren. Ik kom dan altijd helemaal gefokt thuis. En het werkt nog aanstekelijk ook. Laatst ergerde ik me groen en geel aan een vrouw die op een minimaal vijftien meter brede weg haar Altootje nog niet kon keren. Terwijl ik ongeduldig op het stuur trommelde, betrapte ik mezelf erop dat ik dacht: ‘Je moet ook sturen, DOOS!’. Over gefokt gesproken…

Volgens Happinez zit de oplossing in een simpel boek: namelijk ‘Zen achter het stuur’ van rustgoeroe Paul Wilson. In de kernachtige, beknopte stijl waarmee hij bekend is geworden, bespreekt Wilson op deze cd de kunst van het sereen rijden en een worden met de weg. Met de hulp van Wilson zal – zo zegt men bij Happinez – zelfs de meest ongedurige autorijder om zichzelf glimlachen en zich voornemen te stoppen met zich opwinden over rode verkeerslichten en andere zaken die hij toch niet kan veranderen.