Een neus voor Audi

In de supermarkt hangt ter bevordering van de kooplust het aroma van  afgebakken brood en zelfs bij de keuze van een partner schijnt geur een doorslaggevende rol te spelen. Zodoende hebben de betere automerken zogenaamde ‘neuzen’ in dienst: speciaal opgeleide mensen die nauw bij de ontwikkeling van interieurmaterialen betrokken zijn. Heiko Lüßmann-Geiger is Audi’s ‘opperneus’. Klein interviewtje:

1. Samen met uw zeskoppige team besnuffelt u dagelijks substanties die deel uitmaken van bijvoorbeeld een stuur, dashboardkastje of bekleding. Hoe gaat dat in z’n werk?
Lüßmann-Geiger: “Uit zo’n 500 verschillende bouwdelen worden stukken gesneden en in weckglazen gedaan die vervolgens twee uur lang tot 80 graden Celsius worden verhit. Daarna begint de keuring waarbij iedere teamlid de deksel optilt, kort aan het geopende glas snuffelt en het doorgeeft aan de volgende ‘neus’. Iedere tester schrijft zijn punten op en het gemiddelde vormt tenslotte het resultaat waarbij 1 voor ‘geurloos’ en 6 voor ‘onverdraaglijk’ staat. Scoort een stof slecht, dan zorgen we dat ze vervangen worden door neutraal riekende materialen. Ook complete bouwdelen zoals dashboards worden in een speciale warmtekamer van edelstaal onderzocht. Is de auto bouwklaar, dan wordt de geurbeleving van de totale wagen steekproefsgewijs getest. We stappen dan in een verhitte auto om uit te zoeken of de verschillende onopvallende geuren samen geen onaangename geurnoot vormen.”
 

2. Hoe ruikt een Audi?
Lüßmann-Geiger: “Wij willen onze klanten niet lastig vallen met geuren en proberen onze wagens zodoende neutraal en hoogwaardig te laten ruiken. Hoe ruikt hoogwaardig? Een beetje zwaar in de positieve zin van het woord. Dus niet lieflijk, maar serieus. En misschien een beetje houtachtig of naar duur leer. Hoewel het natuurlijk altijd een mix van geuren zal zijn.”
 

3. Ik heb gehoord dat u wel eens leer dat naar visolie walmt, tegenkomt en mattensets die naar uien stinken. Wat was de vreemdste geur die u ooit tegenkwam? 
Lüßmann-Geiger: “Bepaalde rubberdelen uit de portier-afdichtingen van een nieuw model bleken naar zweet te stinken. Toen we het ontdekten, waren er gelukkig pas een paar honderd van geproduceerd. Uiteindelijk vonden we het voorval erg grappig. Het was net of ieders bijrijder dringend deodorant nodig had.”